Στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία της 17/11/08 και σε άρθρο της Γ.Δ. για τα γεγονότα δυο μέρες πριν στην Π. Ράλλη, διατυπώνεται για μια ακόμη φορά το ιδεολογικό δόγμα των ΜΜΕ σε σχέση με την πολιτική ταυτότητα των αναρχικών, εκείνες τις σπάνιες φορές, βέβαια, που γίνεται αναφορά σ’ αυτούς και τη δράση τους. Αφού λοιπόν το άρθρο περιγράφει την τραγική κατάσταση στο κάτεργο της Π. Ράλλη και την αισχρή διαδικασία ανανέωσης των χαρτιών των μεταναστών, στο τέλος καταλήγει:
“Επειτα από τρεις ώρες αναμονής, ο όγκος των μεταναστών μετακινείται προστά στο οδόστρωμα της Πέτρου Ράλλη. Φωνάζουν συνθήματα για «ελεύθερο Πακιστάν». Μαζί τους βρίσκονται και μέλη αναρχικών ομάδων «για αλληλεγγύη».”
Εδώ λοιπόν τα εισαγωγικά στην φράση “για αλληλεγγύη” συμπυκνώνουν τη σκόπιμη σύγχυση που εκπέμπεται από τα ΜΜΕ σε κάθε αναφορά για τους αναρχικούς. Τα εισαγωγικά σε μια λέξη ή μια φράση σημαίνουν πάντα “δήθεν”, “και καλά”, ή “όπως ισχυρίζονται” στο νόημα αυτού που εμπεριέχουν. Η έμπρακτη αλληλεγγύη λοιπόν των αναρχικών στο προκείμενο προς τους πακιστανούς μετανάστες αφήνεται σε πολλαπλές αρνητικές ερμηνείες, κρίνεται ως δήθεν, και καλά, αμφισβητούμενη, σκοτεινή… Η αναφορά αυτή αθροίζεται σε εκατοντάδες άλλες σε αντίστοιχα άρθρα, σε αναφορές για “αυτοαποκαλούμενους αναρχικούς”, “ομάδες νεαρών”, “γνωστούς αγνώστους”…
Αυτοί λοιπόν ξέρουν! Οι έμμισθοι κονδυλοφόροι ορίζουν κάθε φορά την αυθεντική έννοια των αναρχικών, επιδιώκουν όρους κοινωνικής απαξίας χρεώνοντας με μια εμμενή ανωριμότητα την αναρχική αντίληψη, διαχέουν ένα κλίμα καχυποψίας διατυπώνοντας πότε άμεσα και πότε έμμεσα ότι οι αναρχικοί υπηρετούν τα σχέδια της αστυνομίας! Και καθώς, φυσικά, είναι “εμπνευσμένοι” ανανεώνουν διαρκώς την εκφραστική τους γκάμα.
Στο προκείμενο λοιπόν, η κονδυλοφόρος, ευθυγραμμισμένη με το πάγιο ιδεολογικό δόγμα του συναφιού της, αμφισβητεί την αλληλεγγύη των αναρχικών ομάδων προς τους μετανάστες. Αυτή ξέρει! Και από “αυθεντική” και από fake αλληλεγγύη! Εξάλλου γι’ αυτό πληρώνεται…
Δεν είναι λοιπόν όλοι οι δημοσιογράφοι αλήτες και ρουφιάνοι. Υπάρχουν και οι ανθρωπιστές, οι ψαγμένοι, οι προοδευτικοί, οι μεγαλόψυχοι, αυτοί που υπερασπίζονται τις επιλογές, τη ματαιοδοξία… και το μισθό τους.
Και συνήθως, αυτοί είναι χειρότεροι.
Όλο το συγκεκριμένο δημοσίευμα-κείμενο, πριν ακόμη φτάσει στα εισαγωγικά, έχει μια σχεδόν στρεβλή καταγραφή της πραγματικότητας, αφού από την αρχή του ακόμη αρνείται να αναφέρει την κινητήρια πηγή των γεγονότων της Πέτρου Ράλλη. Αυτή της αλληλεγγύης. Οι μετανάστες μπορεί καθημερινά να ταλαιπωρούνται και να δυσανασχετούν στις ουρές του κέντρου κράτησης, αυτό το οποίο όμως τους κάνει ίσους απέναντι σε ίσους να περάσουν σε κινήσεις έμπρακτης διεκδίκησης είναι η συνάντησή τους με τους αλληλέγγυους. Είναι η ίδια η Αλληλεγγύη. Αυτή η Αλληλεγγύη που η κάθε Γεωργία Δάμα θέλει να τη βάζει όχι μόνο στο τέλος του άρθρου της (καταργώντας έτσι ακόμη και την αποτύπωση της αντικειμενικής ροής-εξέλιξης των γεγονότων) αλλά να τη βάζει και μέσα σε εισαγωγικά.
Περαστικά στα υπαρξιακά της “δημοσιογραφίας”.
κάτι ακόμα. αν προσέξατε γράφει πως οι πακιστανοί φωνάζουν συνθήματα για “ελεύθερο πακιστάν” και οι αναρχικοί είναι εκεί “για αλληλεγγύη” αλληλεγγύη σε τί δηλαδή; προφανώς στο πρόταγμα της απελευθέρωσης του πακισταν, κατά τη δημοσιογράφο, ως συμπέρασμα δηλαδή μένει έντεχνα ότι οι αναρχικοί 1)γενικώς δεν ξέρουν που πάνε και τι κάνουν (ιδιαίτερα όταν δεν είναι εκεί ως βίαια πτέρυγα της αριστεράς), 2) οι αναρχικοί είναι κάτι σαν μάρτυρες του ιεχωβά που πάνε παντού για να εκπληρώσσουν το γραφικό κόλλημά τους, 3) οι αναρχικοί κάνουν ότι να ναι προκειμένου να συμπλέουν με τον εσωτερικό εχθρό, “όπου γάμος και χαρά”…
Τέλος πάντων, να πω απλά ότι τα διάφορα γραφόμενα από δημοσιογράφους δεν είναι πάντοτε άνωθεν υποβεβλημένα, συνήθως είναι αυθεντικά προιόντα άγνοιας και ασχετοσύνης που χαρακτηρίζει αυτό το επάγγελμα όσον αφορά την κοινωνική πραγματικότητα, όσο κι αν θέλουν να περνιούνται για λαγωνικά…
όπως το χε πει κι ένας (δε θυμαμαι ποιος, στο περιπου) για να εξυπηρετήσουν πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης και του εργοδότη τους, αρκεί να τους αφήσεις ελεύθερους να κάνουν τη δουλειά τους…