[kaltura-widget wid=”rpunm3s9pm” width=”410″ height=”364″ addpermission=”2″ editpermission=”2″ /]

Με δεδομένη την καινούργια αλλαγή της ημέρας “εξυπηρέτησης” των μεταναστών, το Κάτεργο της Π. Ράλλη θα ανοίξει για λίγο αύριο το πρωί τις πόρτες του προκειμένου να δεχτεί μόλις 50 μετανάστες. Την περασμένη Παρασκευή η ουρά των μεταναστών αποτελούνταν από περίπου 1000 άτομα στις 7 μμ. Σήμερα, 1000 άτομα έχουν στηθεί ήδη στην ουρά από τις 12 το μεσημέρι. Φανταστείτε ότι οι άνθρωποι αυτοί θα περιμένουν όρθιοι μέχρι αύριο το πρωί και τηρουμένων των αναλογιών θα αριθμούν 4000 άτομα, σύμφωνα με δικές τους εκτιμήσεις.
Στη 1 το μεσημέρι σήμερα καθώς η αστυνομία είδε ότι η ουρά πληθαίνει από πολύ νωρίς, επιτέθηκε τους μετανάστες για να τους απωθήσει ανοίγοντας το κεφάλι ενός και σπάζοντας το χέρι ενός άλλου. Οι τραυματίες μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο και οι υπόλοιποι μετανάστες εξοργισμένοι έστησαν μια αυθόρμητη πορεία που κατευθύνθηκε προς την πλατεία Ομονοίας, στην πλατεία Κοτζιά και επέστρεψε προς το Κάτεργο από τις οδούς Σοφοκλέους, Πειραιώς και Π. Ράλλη.
Η κατάσταση είναι τεταμένη γύρω από το Κάτεργο, με τους μετανάστες να έχουν μεγαλώσει την ουρά αναμονής, να έχουν στήσει πηγαδάκια στην γύρω περιοχή και τους αστυνομικούς να έχουν ενισχύσει τα σημεία φύλαξης.

Η κατάσταση στην οδό Σαλαμινίας, η “ουρά” των μεταναστών πριν μία ώρα.

Όπως φαίνεται στον χάρτη η οδός Σαλαμινίας είναι ο διαγώνιος δρόμος που ξεκινάει από την Π. Ράλλη και καταλήγει στο πίσω μέρος του Κάτεργου όπου και “εξυπηρετούνται” οι μετανάστες. Ο δρόμος αυτός είναι που γεμίζει και θα γεμίζει από χιλιάδες μετανάστες κάθε παρασκευή βράδυ

Είναι τουλάχιστον αφέλεια να θεωρεί κανείς ότι η λεηλασία του Θριάσιου Πεδίου δεν αφορά το Αιγάλεω. Μια ανάσα -κυριολεκτικά- απόσταση από την περιοχή μας που όσο περισσότερο μολύνεται από την καπιταλιστική βαρβαρότητα τόσο την επικαθορίζει. Αυτή τη φορά η αλητεία των μεγάλων αφεντικών προβάλλεται στα κατ’ επίφασιν “μέτρα ασφάλειας” της ΠΕΤΡΟΛΑ. Μνημειώδης ιστορικότητα! Πολλοί θα θυμούνται την έκρηξη το 1992 στα διυλιστήρια που σκότωσε 12 εργαζόμενους. Ο λόγος; Αντί ένας σωλήνας να κατασκευαστεί στα 12 mm όπως έπρεπε για να ρέει το έφλεκτο αέριο με ασφάλεια, τελικά κατασκευάστηκε στα 6 mm για “οικονομία”. Η έκρηξη ήταν νομοτελειακή… Μόνο που, όπως συμβαίνει πάντα, δεν την πλήρωσε ο Λάτσης αλλά οι άτυχοι εργαζόμενοι. Το ίδιο πνεύμα “οικονομίας” ακάθεκτο μέσα στο χρόνο συνεχίζει να υποθηκεύει ανθρώπινες ζωές και περιβάλλον. Παραθέτουμε την είδηση:

Με σοβαρό κίνδυνο ατυχήματος απειλήθηκαν οι λιμενικές εγκαταστάσεις του διυλιστηρίου της ΠΕΤΡΟΛΑ το μεσημέρι της Τετάρτης 5 Νοεμβρίου όταν «για άγνωστους λόγους και κάτω από άγνωστες συνθήκες» το Ρυμουλκό πλοίο SEABULK CORMORANT προσέκρουσε στην προβλήτα Νο ΙΙ της ΠΕΤΡΟΛΑ . Σύμφωνα με την τυπική και καθόλου ενημερωτική ανακοίνωση του Λιμεναρχείου «δεν αναφέρθηκαν τραυματισμοί για τους 10 αλλοδαπούς μέλη του πληρώματος και δεν προκλήθηκε ρύπανση του θαλάσσιου περιβάλλοντος». Ωστόσο απαγορεύτηκε ο απόπλους μέχρι την αποκατάσταση των ζημιών και απαιτήθηκε η προσκόμιση πιστοποιητικού διατήρησης κλάσης από τον παρακολουθούντα νηογνώμονα. Το περιστατικό προκάλεσε και την αντίδραση του Σωματείου Εργαζομένων των ΕΛΠΕ το οποίο έκανε λόγο για έλλειψη των απαιτούμενων μέτρων ασφαλείας και επεσήμανε με ανακοίνωσή του ότι θα μπορούσε να προκληθεί έκρηξη με συνέπειες σε ανθρώπους και το περιβάλλον.

Σύμφωνα με πληροφορίες πρόκειται για σοβαρότατο συμβάν το οποίο η Διοίκηση των ΕΛΠΕ για ευνόητους λόγους υποβάθμισε πλήρως. Το ρυμουλκό θα εκτελούσε δυναμομετρήσεις των σημείων πρόσδεσης στην προβλήτα της ΠΕΤΡΟΛΑ και μόνο από τύχη κατά την πρόσκρουσή του στην προβλήτα δεν σημειώθηκε επεισόδιο έκρηξης και πυρκαγιάς. Το ρυμουλκό δεν ακολούθησε τις διαδικασίες ασφαλούς κίνησης στο λιμάνι, γιατί κανένας εκ των αρμοδίων του λιμανιού δεν του έδωσε σχετικές εντολές. Οι ανεμολογικές συνθήκες βοήθησαν ώστε να μη διευρυνθεί το πρόβλημα (μετακίνηση του σκάφους που προσέκρουσε).

Η εκτέλεση δυναμομετρήσεων στην προβλήτα με τους αγωγούς της προβλήτας γεμάτους πρώτες ύλες και προϊόντα αποτελεί άκρως επικίνδυνη πρακτική που επιβεβαιώνει εκτός των άλλων ότι παρά τις αντίθετες διακηρύξεις της εταιρίας – με την επίδειξη μάλιστα πιστοποιητικών ασφάλειας – οι πρακτικές ασφάλειας των εγκαταστάσεων που ακολουθούνται είναι ανύπαρκτες…

Είκοσι ημέρες μετά το συμβάν καμιά επίσημη ανακοίνωση για τα αίτια του ατυχήματος δεν έχει γίνει ούτε από τις Λιμενικές ούτε από τις Νομαρχιακές Αρχές παρόλο που κλιμάκιο της Νομαρχίας έσπευσε για αυτοψία στην προβλήτα.

* Την Τετάρτη 19 Νοεμβρίου βυθίστηκε η οροφή της δεξαμενής πετρελαιοειδών καταλοίπων Νο 3 του διυλιστηρίου με αποτέλεσμα να διαρρεύσει το
περιεχόμενο (slops) στις λεκάνες της δεξαμενής. Από τύχη και πάλι δεν εκδηλώθηκε
φωτιά από τους αέριους υδρογονάνθρακες που συσσωρεύτηκαν. Για ημέρες ο θαλάσσιος χώρος μπροστά στο σημείο απορροής των υγρών αποβλήτων του διυλιστηρίου είχε μαυρίσει και παρουσίαζε άθλια κατάσταση αφού διέφυγαν διάφορες ουσίες που χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση της διαρροής και ποσότητα λάσπης από τον πυθμένα της δεξαμενής. Τοποθετήθηκε μάλιστα επιπλέον πλωτό φράγμα για να αποφυγή της επέκτασης της ρύπανσης. Μία βδομάδα μετά το περιστατικό καμία επίσημη ανακοίνωση δεν έχει γίνει ούτε από τις Λιμενικές ούτε από τις Νομαρχιακές Αρχές ενώ η εταιρία τηρεί σιγή ιχθύος.

Εμφανής η ρύπανση του νερού από πετρελαιοειδή

* Συνεχίζεται αμείωτη η εκροή πετρελαιοειδών από το Διυλιστήριο στην ακτή μπροστά από την ΠΥΡΚΑΛ. Στις 27 Οκτωβρίου τα πετρελαιοειδή διέφυγαν τόσο από τα τσιμεντοφράγματα που έχουν τοποθετηθεί μέσα στην θάλασσα όσο και από το δυτικό πλωτό φράγμα . Παρά την απαγόρευση από το Λιμεναρχείο, νέα τσιμεντοφράγματα τοποθετήθηκαν στην ακτή καθώς βρέθηκαν κι άλλα σημεία που αναβλύζουν πετρέλαιο.

Τα ψαρόνια ξεστρατίζουν από τις διαδομές τους πάνω από το Θριάσιο Πεδίο και γεμίζουν πού και πού τον ουρανό του Αιγάλεω. Ξεδιπλώνουν την υπέροχη ζωντανή τους γεωμετρία και μας θυμίζουν πόσο απέχουμε από τις όμορφες εκδοχές της δικής μας πραγματικότητας.

Ο αγώνας των φυλακισμένων έκλεισε τον κύκλο του προς το παρόν. Ήταν ο μεγαλύτερος αγώνας από καταβολής των ελληνικών φυλακών και χαρακτηρίστηκε από την μεγαλύτερη απεργία πείνας στον κόσμο στις μέρες μας με τη συμμετοχή 7.000 ανθρώπων. Δεν χρειάζεται να σταθούμε στο αυτονόητο γεγονός της παντελούς αποσιώπησης της ποιότητας και των χαρακτηριστικών αυτού του αγώνα από τα ΜΜΕ, γεγονός που δημιούργησε ένα τείχος σιωπής γύρω από τα διαδραματιζόμενα. Η ταχύτητα με την οποία απάντησε το κράτος στις διεκδικήσεις των κρατουμένων ήταν μνημειώδης. Από τις πρώτες μέρες της αποχής συσσιτίου, σε όλες σχεδόν τις φυλακές, συγκροτήθηκε νομοπαρασκευαστική επιτροπή του υπουργείου Δικαιοσύνης η οποία μελέτησε άμεσα τα αιτήματα. Από τη μια ο πιεστικός αγώνας των φυλακισμένων και των αλληλέγγυων και από την άλλη ένας απαιτούμενος ευρωπαϊκός εξορθολογισμός του συστήματος σωφρονισμού οδήγησαν το καθεστώς σε κάποιες μεταρρυθμίσεις. Καθώς ο αριθμός των φυλακισμένων απεργών πείνας σε όλες τις φυλακές της επικράτειας γιγαντωνόταν, η νομοπαρασκευαστική επιτροπή παρουσίασε τα νέα σωφρονιστικά μέτρα. Από τη μεριά της η “πανελλαδική επιτροπή κρατουμένων” που αποτελείται από 5 εγκλείστους δήλωσε τα εξής χαρακτηριστικά:
…“το νομοσχέδιο που προτείνεται δεν μας καλύπτει, δεν λύνει τα βασικά μας προβλήματα. Θεωρούμε τις ρυθμίσεις σαν ένα πρώτο βήμα, αποτέλεσμα του αγώνα μας και της αλληλεγγύης της κοινωνίας”… “το νομοσχέδιο που καταθέτει στη Βουλή το υπουργείο Δικαιοσύνης αφορά λίγα από τα αιτήματά μας. Ο υπουργός οφείλει να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις του για την άμεση αποφυλάκιση του αριθμού των κρατουμένων που εξαγγέλλει και παράλληλα να προχωρήσει σε συγκεκριμένα μέτρα που θα αφορούν το σύνολο των αιτημάτων μας”… …”με τον αγώνα μας διεκδικήσαμε πάνω απ’ όλα την αξιοπρέπειά μας. και αυτή την αξιοπρέπεια δεν την χαρίζουμε σε κανέναν υπουργό και σε κανένα δεσμοφύλακα”…
Οι αναρχικοί σύντροφοι που βρίσκονται έγκλειστοι συμμετείχαν από την αρχή στον αγώνα με μια κριτική απόσταση από τα αιτήματα μια και το ζήτημα των φυλακών τίθεται αξιακά στη βάση του οριστικού και τελεσίδικου ξεθεμελιώματος τους. . .
Ενώ λοιπόν για την πλειονότητα της όποιας ενήμερης μικροαστικής μάζας το διακύβευμα ήταν αν θα πρέπει να “γίνουν οι φυλακές ξενοδοχεία για τους εγκληματίες”, για τους φυλακισμένους αυτός ο αγώνας ήταν ένας αγώνας αξιοπρέπειας. Κι ενώ οι πρώτοι εξαργυρώνουν καθημερινά την αξιοπρέπειά τους για μιαν ανάπηρη ελευθερία, οι δεύτεροι
διεκδικούν με αξιοπρέπεια την στερημένη τους ελευθερία.

Ας παραθέσουμε ένα βιογραφικό απόσπασμα ενός αριστερού δικηγόρου και βουλευτή της ΕΔΑ, και γι’ αυτό το λόγο χαρακτηριστικό της αξιακής κι όχι ιδεολογικής βάσης στη συγκρότηση ενός Λόγου για τις φυλακές:

“Μπαίνεις στη φυλακή και με τη φρίκη της λυτρώνεσαι από την άλλη φρίκη της ζωής απόξω. Η φυλακή μοιάζει με παραλογισμό που πρέπει να τον χωνέψει η λογική σου. Κι η ζωή μας στην κοινωνία είναι παράλογη κι ωστόσο ο άνθρωπος τη χωνεύει. Διαβάζω τώρα τις σημειώσεις μου κι αναπολώ νοσταλγικά τις μέρες εκείνες -τότε που ακόμα πίστευα πως θα μπορούσε να υπάρξει μια κοινωνία χωρίς φυλακές. Τώρα κλονίστηκε η πίστη μου στο όνειρο τούτο μα δεν το αφήνω.
Είναι μονάχα ένα δίλημμα εφιαλτικό που βασανίζει ώρες ώρες το νου μου: ποιο είναι από τα δυο προτιμότερο να υπάρξει, η κοινωνία ή η φυλακή; Το δικαστήριο κι η φυλακή είναι δυο βασικές αμφιβολίες για την αξία της κοινωνικής ζωής καθαφτής. και μην πεις πως πιστεύω πως δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι στην κοινωνία. Είναι μονάχα που ξέρω πως αυτοί που τους φυλακίζουν, από αυτή τούτη την ασχολία τους, χάσαν την ανθρωπιά τους. Την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τη θίγει περισσότερο η ύπαρξη της φυλακής παρά του εγκληματία.”
Ασημάκης Πανσέληνος, Τότε που ζούσαμε, 1974

[kaltura-widget wid=”3ka0zls1pz” width=”410″ height=”364″ addpermission=”2″ editpermission=”2″ /]

Μετά από τα γεγονότα των δύο περασμένων εβδομάδων στην Π. Ράλλη η Δημοκρατία
δρομολογεί νέους χειρισμούς της κατάστασης. Καταρχήν κατάργησε την καθημερινή λειτουργία του Κάτεργου που εξυπηρέτησε τις τελευταίες εβδομάδες σχετικά περισσότερους μετανάστες και που εφαρμόστηκε αμέσως μετά την δολοφονία του Μοχάμεντ και τον τραυματισμό άλλων 15 πακιστανών μεταναστών. Αφού λοιπόν πέρασε η “κρίση”, επανήλθε το μέτρο του Σαββάτου ως μιας και μοναδικής μέρας εξυπηρέτησης των μεταναστών ανεξαρτήτου καταγωγής. Ο κρατικός κυνισμός έκανε ένα διάλειμμα προσχηματικού ανθρωπισμού και επανήλθε ακάθεκτος στις παλιές του συνήθειες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια τεράστια και πάλι ουρά στην οδό Σαλαμινίας που στις 8 περίπου η ώρα αποτελούνταν ήδη από 1000 άτομα.
Ο “έξυπνος χειρισμός” από μεριάς του κατασταλτικού σχεδίου ήταν προφανώς να επιτρέψει στην ουρά να συγκροτηθεί πολύ μέσα στην οδό Σαλαμινίας, γεγονός που για την αστυνομία άλλες φορές ήταν απευκταίο. Με αυτόν τον τρόπο “χωνεύτηκαν” εκατοντάδες μετανάστες στα σκοτάδια της κλειστής αυτής οδού και απομακρύνθηκαν απο την Π. Ράλλη και τον πιθανό αποκλεισμό της τις “επίμαχες ώρες” μέχρι τις 10.μ.μ. Από τη στιγμή που απετράπη η προοπτική του κλεισίματος της Π. Ράλλη, αμέσως μετά τις 10μμ εξελίχθηκε μια βίαιη απώθηση από τις διμοιρίες που “ρύθμιζαν” τη θέση της κεφαλής της ουράς. Η επιθετικότητα των μπάτσων αποτυπώθηκε σε πέντε -τουλάχιστον- τραυματίες.

Οι τρείς δέχτηκαν επιτόπου πρώτες βοήθειες. Ένας χτυπήθηκε στο κεφάλι και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο από άλλους μετανάστες. Ο πέμπτος μεταφέρθηκε από αλληλέγγυους στον Ερυθρό Σταυρό όπου διαπιστώθηκε κάκωση στον δεξιό αγκώνα.

Με δεδομένο το μήκος της ουράς και τη δύναμη της κατασταλτικής απώθησης από τους μπάτσους έγινε καταφανής η πιστοποίηση της αιτίας του θανάτου του Μοχάμεντ πρι ένα περίπου μήνα στο συγκεκριμένο σημείο. Στην φωτογραφία που ακολουθεί φαίνεται αμυδρά το ρέμα στο οποίο γκρεμίστηκε και σκοτώθηκε ο Μοχάμεντ την ώρα της καταδίωξης του πλήθους από την αστυνομία. Το ρέμα επί της Σαλαμίνίας με δεδομένη την παρουσία 3000 μεταναστών στην ουρά βρίσκεται περίπου στην μέση της. Αιτιολογεί απόλυτα μέσα στον πανικό την πτώση του Μοχάμεντ πέρα και έξω από κάθε σοφιστεία συγκάλυψης της δολοφονίας από την αστυνομία.

Η κατάσταση στην Π. Ράλλη οξύνεται εκατέρωθεν. Πρόκειται για μια δομική αντίφαση του συστήματος στην οποία κάθε απελευθερωτική αντίληψη οφείλει να βρει το πέρασμα τόσο προς την δικαίωση των επιμέρους διακυβευμάτων όσο και προς την ρηγμάτωση της κυριαρχίας.

Όλα συνεχίζονται…

Στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία της 17/11/08 και σε άρθρο της Γ.Δ. για τα γεγονότα δυο μέρες πριν στην Π. Ράλλη, διατυπώνεται για μια ακόμη φορά το ιδεολογικό δόγμα των ΜΜΕ σε σχέση με την πολιτική ταυτότητα των αναρχικών, εκείνες τις σπάνιες φορές, βέβαια, που γίνεται αναφορά σ’ αυτούς και τη δράση τους. Αφού λοιπόν το άρθρο περιγράφει την τραγική κατάσταση στο κάτεργο της Π. Ράλλη και την αισχρή διαδικασία ανανέωσης των χαρτιών των μεταναστών, στο τέλος καταλήγει:

“Επειτα από τρεις ώρες αναμονής, ο όγκος των μεταναστών μετακινείται προστά στο οδόστρωμα της Πέτρου Ράλλη. Φωνάζουν συνθήματα για «ελεύθερο Πακιστάν». Μαζί τους βρίσκονται και μέλη αναρχικών ομάδων «για αλληλεγγύη».”

Εδώ λοιπόν τα εισαγωγικά στην φράση “για αλληλεγγύη” συμπυκνώνουν τη σκόπιμη σύγχυση που εκπέμπεται από τα ΜΜΕ σε κάθε αναφορά για τους αναρχικούς. Τα εισαγωγικά σε μια λέξη ή μια φράση σημαίνουν πάντα “δήθεν”, “και καλά”, ή “όπως ισχυρίζονται” στο νόημα αυτού που εμπεριέχουν. Η έμπρακτη αλληλεγγύη λοιπόν των αναρχικών στο προκείμενο προς τους πακιστανούς μετανάστες αφήνεται σε πολλαπλές αρνητικές ερμηνείες, κρίνεται ως δήθεν, και καλά, αμφισβητούμενη, σκοτεινή… Η αναφορά αυτή αθροίζεται σε εκατοντάδες άλλες σε αντίστοιχα άρθρα, σε αναφορές για “αυτοαποκαλούμενους αναρχικούς”, “ομάδες νεαρών”, “γνωστούς αγνώστους”…

Αυτοί λοιπόν ξέρουν! Οι έμμισθοι κονδυλοφόροι ορίζουν κάθε φορά την αυθεντική έννοια των αναρχικών, επιδιώκουν όρους κοινωνικής απαξίας χρεώνοντας με μια εμμενή ανωριμότητα την αναρχική αντίληψη, διαχέουν ένα κλίμα καχυποψίας διατυπώνοντας πότε άμεσα και πότε έμμεσα ότι οι αναρχικοί υπηρετούν τα σχέδια της αστυνομίας! Και καθώς, φυσικά, είναι “εμπνευσμένοι” ανανεώνουν διαρκώς την εκφραστική τους γκάμα.

Στο προκείμενο λοιπόν, η κονδυλοφόρος, ευθυγραμμισμένη με το πάγιο ιδεολογικό δόγμα του συναφιού της, αμφισβητεί την αλληλεγγύη των αναρχικών ομάδων προς τους μετανάστες. Αυτή ξέρει! Και από “αυθεντική” και από fake αλληλεγγύη! Εξάλλου γι’ αυτό πληρώνεται…

Δεν είναι λοιπόν όλοι οι δημοσιογράφοι αλήτες και ρουφιάνοι. Υπάρχουν και οι ανθρωπιστές, οι ψαγμένοι, οι προοδευτικοί, οι μεγαλόψυχοι, αυτοί που υπερασπίζονται τις επιλογές, τη ματαιοδοξία… και το μισθό τους.

Και συνήθως, αυτοί είναι χειρότεροι.

Κανείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει την χειροβομβίδα που έσκασε τα χαράματα της 18 Νοέμβρη σην αυλή των Α’ και Β’ εξατάξιων τότε γυμνασίων επί της Μοσχονησίων. Η αυλή ήταν άδεια και προφανώς η κίνηση αυτή δε απέκτησε ποτέ τον σαφή της συμβολισμό. Είχε προηγηθεί η εισβολή στο Πολυτεχνείο και τα ολονύκτια επεισόδια. Η μέρα ήταν βαριά, οι άνθρωποι μουδιασμένοι και επικρατούσε ένα κλίμα ανησυχίας για αυτά που θα ακολουθούσαν. Νεκροί, τραυματίες, αγνοούμενοι, φυλακισμένοι και διωκόμενοι, τανκ στο πολυτεχνείο, αστυνομία και στρατός στους δρόμους.

Ο στρατός στους δρόμους δεν ήταν βέβαια και καμία καινοτομία που αφορούσε τις μέρες της εξέγερσης του πολυτεχνείου. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θα θυμούνται τα στρατιωτικά περίπολα σε όλη τη διάρκεια της χούντας που περιφέρονταν στους δρόμους και τις πλατείες κάνοντας εξακριβώσεις έτσι για να μην ξεχνάει κανείς ότι ο φασισμός είναι κρατικοποίηση και στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας. Πλατεία Εσταυρωμένου, Δαβάκη, Λ. Καραγιάννη, Παπανικολάου: τα τζιπάκια του στρατού περνούσαν αργά αργά με τα βλοσυρά βλέμματα των φαντάρων να σαρώνουν τους περαστικούς και τους ρεμβάζοντες.

Σήμερα η μέρα του πολυτεχνείου σημαίνει κατάθεση στεφανιών λες και αφορά μνημόσυνο, λες και αυτοί που σκοτώθηκαν τότε υπήρχε περίπτωση να αναγνωρίσουν ως παρακαταθήκη του θανάτου τους τέτοιες θλιβερές τελετές. Σήμερα η μέρα του πολυτεχνείου σημαίνει κομματική παρέλαση που εκβιάζει τάχαμου τα καινούργια νοήματα των αγώνων με την ίδια πολιτική υποκρισία με την οποία σύσσωμη η κομματική αριστερά, όπως τότε έτσι και τώρα, θα ονομάσει ξανά και ξανά «προβοκάτορες» τους όποιους ακηδεμόνευτους εξεγερμένους. Σήμερα η μέρα του πολυτεχνείου είναι μια εικονική θλίψη με πλούσια αφιερώματα που φτωχαίνουν την αλήθεια εκείνων των ημερών. Σήμερα η μέρα του πολυτεχνείου είναι οι σχολικές γιορτές που στενεύουν το πνεύμα της εξέγερσης σε μια εθνική παράτα, σε μια επέτειο που δεν λέει τίποτε για την ευθύνη του ίδιου του σχολείου, τη διδαχή της σιωπής στις σχολικές αίθουσες, τη διαφήμιση της νομιμοφροσύνης και της τάξης. Σήμερα η μέρα του πολυτεχνείου σημαίνει μια θρασύτατη απόπειρα της κυριαρχίας με την συνενοχή της μεγάλης πλειονότητας του ελληνικού λαού, η οποία σιωπούσε σε όλη τη διάρκεια της χούντας, να σκυλέψει τους αγώνες των πολιτικών μειονοτήτων που τότε αντιστάθηκαν: να σκυλέψει τους αγώνες με τον μεταβολισμό του μικροαστισμού, της συναίνεσης, της αλλοτρίωσης…

Κι όμως, το πολυτεχνείο δεν ήταν ούτε και θα γίνει γιορτή. Χάριν των «προβοκατόρων»…

Αυτό είναι το περιβόητο φύλλο της Πανσπουδαστικής Νο8, επίσημου όργανου της ΚΝΕ, όπου κατονομάζονται ως προβοκάτορες οι πρώτοι φοιτητές που κατέλαβαν το πολυτεχνείο στις 14 Νοέμβρη 1973.

Για μια ακόμη φορά πακιστανοί μετανάστες και αναρχικοί/αντιεξουσιαστές συναντήθηκαν στο δρόμο της αλληλεγγύης. Στις 6.30 σήμερα το απόγευμα 300 άτομα έκλεισαν την Πέτρου Ράλλη διεκδικώντας άσυλο για τους μετανάστες, “χαρτιά”, μια ανθρωπινότητα στην διαδικασία που να εξυπηρετεί τους άμεσα ενδιαφερόμενους κι όχι να τους βασανίζει συστηματικά, να τους ταπεινώνει και να τους εξευτελίζει. Αυτή η ιστορία με την οδό Σαλαμινίας, έναν παράπλευρο της Π. Ράλλη στενό δρόμο όπου στήνονται κατά εκατοντάδες βουβά και “διακριτικά”, χωρίς να πρέπει να ενοχλούν την ροή της πόλης, όλη τη νύχτα υποφέροντας τα πάνδεινα για το αυτονόητο, φαίνεται να έχει λήξει ανεπιστρεπτί. Οι μετανάστες δεν είναι αόρατοι. Βγαίνουν στο προσκήνιο και απαιτούν μια ελάχιστη “αποζημίωση” από αυτούς που συναίνεσαν στον ξεριζωμό τους. Κλείνουν το δρόμο. Τραγουδούν και φωνάζουν συνθήματα, γελάνε και γιορτάζουν.
Έτσι και σήμερα, για δεύτερη συνεχόμενη φορά με αρωγούς συντρόφους και συντρόφισσες αλληλέγγυους, η Π. Ράλλη αποκλείστηκε για 2 περίπου ώρες. Εν τω μεταξύ, η εμφάνιση του προέδρου της “πακιστανικής κοινότητας” και μερικών αριστερών από την “συμμαχία σταματήστε τον πόλεμο” δεν είχε άλλον σκοπό από το να “ενημερώσει” για την συγκέντρωση των οργανώσεών τους την ερχόμενη Δευτέρα το μεσημέρι στην Ομόνοια και, φυσικά, να τραβήξει για μια ακόμη φορά τον κόσμο από τον δρόμο. Ανακοινώνοντας διάφορες “υποσχέσεις” από τους κρατικούς υπάλληλους ότι θα πάρουν νούμερα προτεραιότητας για τις υποθέσεις τους δυο Σάββατα μετά από το αυριανό (επιδιώκοντας την απομαζικοποίηση των ενδεχόμενων αγωνιστικών προοπτικών και για το επόμενο Σάββατο) ο πρόεδρος πέτυχε εν μέρει να υπονομεύσει την μαζική παρουσία των πακιστανών στα οδοφράγματα.
Οι δυνάμεις καταστολής πλησίασαν τους 300 περίπου συγκεντρωμένους σε απόσταση αναπνοής. Όλοι ετοιμάστηκαν για μια σύγκρουση που με δεδομένη την περιορισμένη της προοπτική μετατράπηκε σε δυναμική πορεία με πολύ παλμό, νεύρο και ζωντάνια. Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στα σκοτάδια της Πέτρου Ράλλη ως μια βεντέτα αστυνομίας, μεταναστών και αλληλέγγυων. Τα “επεισόδια” που προσδοκούν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί της κυριαρχίας δεν θα γίνουν στο πεδίο που βολεύει κάθε φορά την προπαγάνδα συκοφάντησης και διαστρέβλωσης. Το πρόβλημα ανήκει στην πόλη, στο φως των καθημερινών συναντήσεων, στο πεδίο που περιφρουρείται η πιο αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, το κάλεσμα για αλληλεγγύη, για συμπαράσταση, το στοίχημα της εκτροπής από τις συμβάσεις της υποταγής. Οι πακιστανοί κρατώντας ξύλα και πέτρες σε όλη τη διάρκεια της πορείας έστελναν προς κάθε κατεύθυνση το μήνυμα ότι δεν ανέχονται άλλο αυτήν την κατάσταση. Η πορεία μάζεψε κι άλλον κόσμο και κατευθύνθηκε με δύναμη προς το Θησείο για να σπάσει η ασυλία της μαζικής διασκέδασης από τους “αόρατους”, από τους “παρείσακτους” και τους αλληλέγγυους. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν ενοχλητική χωρίς, ωστόσο, να περάσει το όριο εκείνο που θα πυροδοτούσε το χάος μέσα στη πυκνή μάζα της αγοραίας ξενοιασιάς.
Η θαυμάσια αυτή συνάντηση τελείωσε στο σταθμό του μετρό στο Θησείο. Η πορεία διαλύθηκε. Όχι όμως και οι προοπτικές της.

Αυτές τις μέρες που στο πεδίο των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων κυριαρχεί ο αγώνας των φυλακισμένων, ένας αγώνας με πρωτοφανή συμμετοχικότητα από καταβολής των ελληνικών φυλακών, ο ιδεολογικός πόλεμος για την ποινικοποίηση των ριζοσπαστικών κοινωνικών αντιστάσεων είναι στο πρώτο πλάνο της κατασταλτικής στρατηγικής. Λίγες μόλις μέρες πριν κυκλοφόρησε ένα περίεργο δημοσίευμα σε αστική φυλλάδα. Εν μέσω άλλων το άρθρο έχει μια σαφή δηκτική κατάληξη:

“Τα τελευταία γεγονότα μαρτυρούν σταδιακή αύξηση του αριθμού ομάδων αντιεξουσιαστών που τολμούν να «ριζοσπαστικοποιήσουν» τη δράση τους, προβαίνοντας σε βανδαλισμούς ή εμπρησμούς οικονομικών και άλλων στόχων.
Αστυνομικοί περιγράφουν τις ομάδες των αντιεξουσιαστών, ως αυτόνομους πυρήνες, δίχως κεντρική οργάνωση ή καθοδήγηση που συντονίζονται στα κατά τόπους «στέκια». Είτε αυτά βρίσκονται στην περιοχή των Εξαρχείων είτε στα προάστια, όπως για παράδειγμα η Αγία Παρασκευή, το Ιλιον, το Γαλάτσι κ.ο.κ. “

Δεν έχουμε ξεχάσει, προφανώς, την άμεση σύνδεση της Πρωτοβουλίας Αναρχικών Αιγάλεω με την επίθεση στο Α’ Α.Τ. Αιγάλεω την άνοιξη που πέρασε, την δημοσιοποίηση στον αστικό τύπο καταγέλαστων άρθρων για τον καθοδηγητικό ρόλο μας σε κάθε αντικαθεστωτική δράση που εκδηλώνεται στην περιοχή, όπως επίσης σήμερα, και πληροφορίες που μας θέλουν στοχοποιημένους για τη σχέση μας με τους πακιστανούς μετανάστες. Η δική μας περίπτωση λοιπόν έχει το πιστοποιημένο κομμάτι που της αναλογεί αθροιστικά στον ιδεολογικό πόλεμο των κυριαρχικών επιτελείων ενάντια στην ανοιχτή κοινωνική δράση.
Είναι γεγονός ότι οι αντιεξουσιαστικοί κοινωνικοί χώροι και ομάδες γειτονιάς αποτελούν τα τελευταία χρόνια δυνατά προπύργια κοινωνικής διάχυσης της ανατρεπτικής ριζοσπαστικότητας και ως εκ τούτου είναι ένας δυνατός και δύσκολος αντίπαλος για τους μηχανισμούς εκμαίευσης κοινωνικής συναίνεσης. Δεν είναι μόνο οι στενές παρακολουθήσεις χώρων και ατόμων, η επιδεικτική χαρτογράφηση και οι διαρκείς παρενοχλητικές προσαγωγές από μεριάς του κράτους αλλά και οι εμπρηστικές και δολοφονικές επιθέσεις παρακρατικών μηχανισμών και φασιστοειδών.

Για μια ακόμη φορά λοιπόν διατυπώνονται σαφείς απειλές, είτε με δημοσιεύματα είτε με διαρρέουσες πληροφορίες. Σε αυτή τη μάχη είμαστε πολύ καλά στημένοι. Έχουμε μάθει από τα λάθη του παρελθόντος. Διαβάζουμε διαρκώς τις ρηγματώσεις της αστικής δημοκρατίας με την αντιθεσμική μας ανάλυση. Μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα πλεονεκτήματα μιας μεγάλης αγωνιστικής παράδοσης της περιοχής. Μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα λάθη των κυρίαρχων όπως ποτέ άλλοτε στο παρελθόν.

Κάποτε λέγαμε:
Αυτοί μπορεί να είναι δυνατοί αλλά είναι εύθραστοι
Εμείς μπορεί να είμαστε αδύναμοι αλλά είμαστε άθραυστοι
Σήμερα λέμε:
είμαστε και δυνατοί και άθραυστοι

και επιπλέον…

δεν είμαστε για τα δόντια κανενός.

[kaltura-widget wid=”ogt27fnqxs” width=”410″ height=”364″ addpermission=”2″ editpermission=”2″ /]

…πρώτη φορά αναγκάστηκε να ανοίξει τις πόρτες του σε έγκλειστους για να απελευθερωθούν από διαδηλωτές
…πρώτη φορά έπνιξαν τους τοίχους του με τόσα συνθήματα
…πρώτη φορά ένιωσε τόσο κοντά στο αυτί του την ανάσα όσων απειλεί

δεν πειράζει, για όλα υπάρχει η πρώτη φορά

και είναι η αρχή

Μετά την κρατική δολοφονία πακιστανού μετανάστη και τον τραυματισμό 15 άλλων τα χαράματα της 26 Οκτώβρη στο μεγαλύτερο ελληνικό στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών στην Πέτρου Ράλλη συγκροτήθηκε πρωτοβουλία αναρχικών-αντιεξουσιαστών για τον συντονισμό σχετικών δράσεων αλληλεγγύης. Η πρωτοβουλία αυτή παρακολουθώντας τα τερτίπια των κρατικών υπηρεσιών που άλλαξαν ημερομηνίες εξυπηρέτησης για να διαχειριστούν ενδεχόμενη κρίση μετά την δολοφονία, αποφάσισε την διοργάνωση συγκέντρωσης-παρέμβασης επί της Π.Ράλλη σήμερα το πρωί στις 8. Οι εκατοντάδες πακιστανοί μετανάστες είχαν στηθεί και πάλι στην ουρά από χτες το βράδυ για να εξυπηρετηθούν τελικά μόλις 50 από αυτούς στις 9 σήμερα το πρωί. Περίπου 50 σύντροφοι και συντρόφισσες κρέμασαν τα πανώ.

Στη συνέχεια απλώθηκαν στην Πέτρου Ράλλη για να μοιράσουν κείμενο στα ελληνικά, αγγλικά και πακιστανικά σχετικό με την κρατική δολοφονία:

Άλλος ένας νεκρός στον πόλεμο κατά των προσφύγων και των μεταναστών, στον πόλεμο κατά των πληβείων.

Το προηγούμενο Σάββατο σε αυτούς εδώ τους δρόμους ο Μοχάμεντ δολοφονήθηκε και 15 άνθρωποι πήγαν στο νοσοκομείο κατά τη διάρκεια κυνηγητού και ξυλοδαρμών από την ελληνική αστυνομία. Όσο κι αν επιμένει η αστυνομία για το αντίθετο όλα αυτά δεν έγιναν τυχαία. Η αλήθεια είναι ότι ο Μοχάμεντ, οι 15 τραυματισμένοι μετανάστες, οι εκατοντάδες μετανάστες που πνίγονται και σκοτώνονται στα σύνορα της Ελλάδας, όλοι όσοι φυλακίζονται και βασανίζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας είναι θύματα ενός και του ίδιου πολέμου. Του στρατιωτικού και οικονομικού πολέμου που έχουν κηρύξει τα πιο αιμοβόρα ισχυρά κράτη ενάντια στους πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής , της Κεντρικής Ασίας και της Αφρικής.

Μπορεί οι εχθροπραξίες και η λεηλασία να εξελίσσονται στην Μέση Ανατολή την Κεντρική Ασία και την Αφρική αλλά οι νεκροί, οι τραυματίες και οι απόκληροι αυτού του πολέμου φτάνουν ως τις «ανεπτυγμένες χώρες» σπρωγμένοι από τη “μοίρα” της προσφυγιάς. Όμως, τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά δεν αφήνουν τίποτε να περάσει ανεκμετάλλευτο. Οργανώνονται όλο και περισσότερο για να εκμεταλλευτούν εντατικότερα τους ξεριζωμένους -από την πόλεμο ή την αφαίμαξη- πληβείους και στις λεγόμενες «χώρες υποδοχής». Δεν δίνουν άσυλο και δυσκολεύουν τις διαδικασίες έκδοσης και ανανέωσης χαρτιών για να κρατούν τους μετανάστες στην παρανομία κι έτσι στο έλεος των αφεντικών στα εργοστάσια και τα χωράφια, στο έλεος της αστυνομίας να τους πιάνει και να τους απελαύνει ανά πάσα στιγμή.

Ας μην νομίζουν όμως πρόσφυγες και μετανάστες ότι ο πόλεμος αυτός δεν ενδιαφέρει ούτε και αφορά τους ντόπιους καταπιεσμένους. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι οι πολιτικές καταστολής και υποδούλωσης που εφαρμόζονται στους μετανάστες δεν αργούν να εφαρμοστούν και στους ντόπιους εργάτες, άνεργους, φτωχούς κι αποκλεισμένους.

Σε αυτόν τον πόλεμο δεν μπορεί να σταθεί ο καθένας μόνος του απέναντι στην Εξουσία. Ας σταθούμε όλοι μαζί ο ένας δίπλα στον άλλο χωρίς πλαστούς διαχωρισμούς σε έλληνες και ξένους.

Σε αυτόν τον πόλεμο η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Το ενδιαφέρον από μεριάς πακιστανών μεταναστών για το κείμενο ήταν αναμενόμενο. Μετά από λίγη ώρα μετακινηθήκαμε από την πλατεία όπου είχε εξελιχθεί η συγκέντρωση και στηθήκαμε μπροστά ακριβώς από το κάτεργο φωνάζοντας συνθήματα αλληλεγγύης στους έγκλειστους μετανάστες.

Στην άλλη πλευρά της Πέτρου Ράλλη και επί της Σαλαμινίας βρίσκονταν συγκεντρωμένοι εκατοντάδες μετανάστες που είχαν αρχίσει να εγκαταλείπουν την ουρά μια και δεν επρόκειτο να εξυπηρετηθούν. Ειδοποιημένοι από άλλους πακιστανούς μετανάστες για την παρουσία μας μπροστά από το κάτεργο συγκροτήθηκαν σε μια μεγάλη αυθόρμητη πορεία και ήρθαν να ενωθούν μαζί μας.

Η Π. Ράλλη έκλεισε. Τα συνθήματα δυνάμωσαν, οι γλώσσες πλήθυναν και η ανταπόκριση από τους έγκλειστους ήταν συγκινητική.

Οι μετανάστες μας ενημέρωσαν για την κατάσταση που είχε προηγηθεί την προηγούμενη νύχτα και που εμείς δεν γνωρίζαμε. Και πάλι ξυλοδαρμοί και συλλήψεις με μια δημοκρατία να συνεχίζει ακάθεκτη τις αιματηρές της συνήθειες θεωρώντας, προφανώς, ότι η δολοφονία και οι τραυματισμοί δυο μόλις εβδομάδων πριν είχαν χωνευτεί κοινωνικά. Το έμπρακτο περιεχόμενο της μεγάλης πλέον και απειλητικής συγκέντρωσης διαμόρφωσε τις αιχμές της. Να αφεθούν ελεύθεροι επί τόπου οι 2 συλληφθέντες της προηγούμενης νύχτας και να δοθεί σειρά προτεραιότητας σε όλους τους παρευρισκόμενους πακιστανούς μετανάστες προκειμένου να τακτοποιήσουν τα χαρτιά τους.

Μετά από περίπου 2 ώρες, στις 12 και κάτι απελευθερώθηκαν οι δύο συλληφθέντες. Τα σημάδια στα σώματά τους εμφανή. Αδιάψευστα δείγματα “ειλικρινούς φιλοξενίας” ευρωπαϊκού επιπέδου με την βαρβαρότητα να ποτίζει το ψέμα της κυρίαρχης “δυτικής” αστικής αξίωσης της ζωής.

Δεν άργησαν να φανούν βέβαια ο “πρόεδρος” και τα “κανάλια”. Ο μεν Τζ. Ασλάμ ζήτησε φυσικά αμέσως να ανοίξει ο δρόμος και μετά την άρνηση των παρευρισκομένων πακιστανών να υπακούσουν κατάφερε μετά από πολύωρη διαπραγμάτευση να εκτονώσει την κατάσταση μεταφέροντας τον διάλογό του με τους αρμοδίους την Δευτέρα. Υποσχέθηκε να αυξηθεί ο αριθμός των εξυπηρετούμενων για το άσυλο. Όσον αφορά τα “κανάλια” πήραν τα πλάνα τους, τράβηξαν τον πρόεδρο, ρώτησαν έμαθαν και πήγαν από κει που ήρθαν για να κόψουν και να ράψουν την κουρελού μιας ακόμη στρεβλής ενημέρωσης για το γεγονός.

Στη σχέση μας με τους πακιστανούς μετανάστες τίποτε δεν θα είναι όπως πριν. Σταθήκαμε μαζί κατοχυρώνοντας την πιο δυνατή σχέση με τους πιο ριζοσπαστικούς ανάμεσά τους. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε μια συλλογική υποδομή ώστε να αναδειχτεί η έμπρακτη σχέση αλληλεγγύης με τους μετανάστες μέσα στην συγκυρία, να συνδιαμορφώσουμε το επίδικο και η πράξη θεωρούμε ότι δικαίωσε την προσδοκία μας.

Η δημοκρατία με την πλάτη στον τοίχο…

Όλα συνεχίζονται…

Εδώ και μια βδομάδα οι κρατούμενοι όλων των φυλακών της χώρας αγωνίζονται ενάντια στις άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες που βιώνουν στην καθημερινότητά τους με στόχο την αποδοχή των αιτημάτων τους. Προς το παρόν απέχουν απ’ το συσσίτιο ενώ σταδιακά θα οδηγηθούν στην ύστατη μορφή αγώνα, την απεργία πείνας.

Με φόβο την προηγούμενη εμπειρία της εξέγερσης τον Απρίλη του 2007 το κράτος προσπαθεί ν’ αποκλιμακώσει την ένταση που έχει αρχίσει να δημιουργείται κάνοντας δηλώσεις περί εξεταστικών επιτροπών, «ακούγοντας» «ευαισθητοποιημένους» βουλευτές και υποκαθιστώντας την οργισμένη φωνή των κρατουμένων με σχόλια και ερωτήσεις ψαγμένων δημοσιογράφων.

Τα παραπάνω όμως δεν θα μπορούσαν να πείσουν κανέναν μας : όσο υπάρχουν φυλακές δεν μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία. Πίσω από τα πελώρια τείχη, 13.000 άνθρωποι στοιβάζονται στα ντουβάρια και περιφέρονται στους διαδρόμους των ελληνικών φυλακών. Υφίστανται εξευτελισμούς και ξυλοδαρμούς από τον κάθε δεσμοφύλακα. Ο χρόνος της ζωής τους ανάμεσα στα κελιά περιορίζεται σ’ένα επαναλαμβανόμενο ωράριο ύπνου- φαγητού- μπάνιου- προαυλισμού και χαπιού με την ευχή της διοίκησης. Μακριά από τους αγαπημένους τους ανθρώπους, το άγγιγμά τους, οι επαφές που μπορούν να έχουν με την υπόλοιπη κοινωνία είναι μηδαμινές. Μιλάμε για ένα σωφρονιστικό σύστημα που αποσκοπεί στο να μειώσει την ανθρώπινη ύπαρξη σε απλό βιολογικό οργανισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και για το ίδιο το αξιακό σύστημα του “δημοκρατικού σωφρονισμού” οι άνθρωποι βγαίνουν από τις φυλακές σαφώς “χειρότεροι”. Με μια πληγωμένη αξιοπρέπεια και μια οργή που δικαιώνει και ενδυναμώνει μέσα τους την ίδια την έννοια του εγκλήματος. Οι υπόλοιποι φοβισμένοι, διαλυμένοι και απαξιωμένοι θα περιφέρουν το στίγμα του σωφρονισμού τους για μια ζωή στο σκοτάδι του κοινωνικού περιθωρίου.

Ο λεγόμενος σωφρονισμός τους προσπαθεί να πετύχει και κάτι ακόμα : τον εκφοβισμό της κοινωνίας και την εκτόνωση των διαρκώς συσσωρευμένων κοινωνικών προβλημάτων. Γι’ αυτό και η δημογραφία της φυλακής δείχνει την ταξικότητα της . Δεν είναι τυχαίο ότι « η δικαιοσύνη που αποδίδεται» με τον εγκλεισμό έχει να κάνει με τα πιο εξαθλιωμένα και φτωχά στρώματα της κοινωνίας. Άνθρωποι που εξαναγκάστηκαν σε παραβατικές συμπεριφορές , υπερχρεωμένοι, μετανάστες, τοξικομανείς είναι και η συντριπτική πλειονότητα των κρατουμένων.

Στον αγώνα των κρατουμένων η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη .

Ο αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας θα περάσει μέσα απ’ τα συντρίμμια όλων των φυλακών.