Κυριακή 5.30 το απόγευμα. Στο άλσος του μπαρουτάδικου υπάρχει αρκετός κόσμος, παρέες με μηχανάκια κοντά στην καφετέρια, μετανάστες αραχτοί στο γρασίδι, συνταξιούχοι στα παγκάκια και μανάδες με τα παιδάκια τους που τρέχουν δεξιά κι αριστερά. Από την κεντρική είσοδο επί της Ιεράς Οδού εμφανίζονται δυο μοτοσικλετιστές της ΕΛΑΣ, εκείνου του σώματος που κυκλοφορεί με τις μπλε μηχανές των 125 κυβικών. Μπαίνουν στο άλσος με μια ταχύτητα τέτοια που θέλει να δηλώσει ένα είδος αιφνιδιασμού και αρχίζουν να ζητάνε χαρτιά από τους μετανάστες και από τις παρέες των νεαρών. Το άλσος αρχίζει να αδειάζει σιγά-σιγά μέσα σε μια διάχυτη δυσφορία μια και η τσαμπουκαλίδικη παρουσία των αστυνομικών δεσπόζει στο χώρο. Μετά από τον έλεγχο, οι δύο αστυνομικοί θεωρούν ότι το άλσος παρέχει μια πίστα πολύ πρόσφορη για να δοκιμάσουν τις οδηγικές τους ικανότητες, την αντοχή των τύπου «εντούρο» μηχανών τους αλλά και την αντοχή του λιγοστού πια κόσμου που χαζεύει στα παγκάκια. Έτσι τα δύο επιδέξια μέλη του τσίρκου της ΕΛΑΣ αρχίζουν την παράστασή τους. Τι πηδήματα στα χωμάτινα σαμαράκια, τι κωλιές, τι κατεβάσματα από τα σκαλάκια, τι σούζες… Ένα χάρμα ματιών και αυτιών! Οι συνταξιούχοι άδειασαν τα παγκάκια και οι μανάδες μάζεψαν άρον-άρον τα παιδάκια τους και δρόμο!

Θα έλεγε κανείς ότι πίσω από την στολή των αστυνομικών βρίσκεται κι ένα τσογλάνι αλλά αυτό μάλλον θα έθιγε τα τσογλάνια που στο κάτω κάτω της γραφής ούτε πληρώνονται απαραίτητα για τις τσογλανιές τους ούτε τις υπερασπίζονται με νόμους και κουμπούρια.

Αυτό λοιπόν είναι το καθεστώς στο άλσος του μπαρουτάδικου μετά το βιασμό του 13χρονου αλβανού που έγινε εκεί σχεδόν ένα μήνα πριν. Σιγά μην θορυβήθηκαν για τα αλβανάκια που από καταβολής τους τα έχουν χεσμένα. Κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει ότι ο συγκεκριμένος βιασμός αποτέλεσε μιαν ακόμη αφορμή για να περιοριστεί η κοινωνική παρουσία και στον συγκεκριμένο κοινωνικό χώρο. Μετανάστες, νεολαία, «αργόσχολοι» και κάθε είδους ρεμβάζοντες είναι αυτοί και αυτές που επιβεβαιώνουν κάθε φορά την δημοσιότητα των κοινόχρηστων χώρων μια και είναι αυτοί και αυτές που δεν μαντρώνονται ούτε στην τηλεόραση ούτε και στα όλο και περισσότερο επεκτεινόμενα στην περιοχή εμπορικά καταναλωτικά κέντρα. Αυτοί οι άνθρωποι που αντιστέκονται είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα στον καθημερινό ιμπεριαλισμό του εμπορεύματος και του θεάματος δεν μπορεί παρά να είναι στόχος της Εξουσίας.

Όχι λοιπόν! Τα δύο όργανα της τάξης δεν αποτελούν ακόμη ένα μεμονωμένο περιστατικό αυθαιρεσίας. Απλά αυτή είναι η δημόσια τάξη την οποία υπηρετούν…

“Με διάταξη που κατατέθηκε από την Κυβέρνηση στη Βουλή στο Σχέδιο Νόμου «Δικαιώματα – υποχρεώσεις επιβατών και μεταφορέων στις επιβατικές τακτικές θαλάσσιες μεταφορές και άλλες διατάξεις», θεσπίζεται για τη σύζυγο και τα τέκνα των προσώπων που απεβίωσαν από το εργατικό δυστύχημα στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος στις 24 Ιουλίου, το δικαίωμα πρόσληψης στο Δημόσιο ή στα Νομικά Πρόσωπα του ευρύτερου δημόσιου τομέα, όπως αυτός κάθε φορά οριοθετείται“
2008 Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών

Κοντά 2 μήνες μετά τις δολοφονίες στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη κι ο κρατικός κυνισμός σε ρόλο διαχειριστή της δυστυχίας έρχεται να “αποζημιώσει” τις οικογένειες με εργασία στους κόλπούς του ίδιου του κράτους.Πέρα απο την προβολή της ηθικής της εργασίας ως ύψιστου κοινώνικού αγαθού απο την πλευρά της κυριαρχίας,διαφαίνεται και η απάντηση των ίδιων των μηχανισμών της:
“Τα θύματα στην υπηρεσία των δολοφόνων”.
“Οργή και μόνο για τους δολοφονημένους στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς” η δική μας…

Ο διευθυντής της Τράπεζας της Ελλάδας Γκαργκάνας, στις 10 Ιούνη 2008, στην τελευταία του συνάντηση με τους οικονομικούς συντάκτες, ολοκληρώνοντας την γνωστή σε όλους 6χρονη νεοφιλελεύθερη θητεία του, παρουσίασε στοιχεία από τους ισολογισμούς 440 επιχειρήσεων. Από αυτά προκύπτει μια αύξηση κερδών το 2007 σε σχέση με το 2006 στο χονδρικό εμπόριο καταναλωτικών αγαθών κατά 32,7%, στο χονδρικό εμπόριο και άλλες υπηρεσίες 82,1%, στο λιανικό εμπόριο 21,8%. Στο σύνολο του εμπορίου 43,7%. «Το πράγμα μιλάει από μόνο του», είπε, «αν υπογραμμίσουμε την ολιγοπωλιακή διάρθρωση των αγορών στον τομέα της διανομής». Τεράστια κέρδη λοιπόν για τις λίγες μεγάλες εμπορικές φίρμες μεταξύ αυτών του Πράκτικερ, του Καρφούρ, του ΙΚΕΑ.

Να προσθέσουμε ότι σχεδόν όλα τα μεγάλα καταστήματα λιανικής πώλησης έχουν καταδικαστεί με πρόστιμα για την διαφορετική τιμή που υπάρχει από τα ράφια στα ταμεία: εν ολίγοις, καραμπινάτη κλοπή. Μιλάμε για κλοπή πέρα από την νόμιμη κλοπή που δικαιολογεί τα τεράστια κέρδη των εταιριών αυτών στο πλαίσιο της καπιταλιστικής νομιμότητας του παρασιτικού τους παραγωγικού και κοινωνικού ρόλου.

Όσο χαλαρές είναι οι εταιρίες αυτές όσον αφορά την δική τους έφεση προς την κλοπή σε βάρος των καταναλωτών, τόσο επιθετικές γίνονται όταν οι καταναλωτές αποπειραθούν να τις κλέψουν. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα Πράκτικερ απέναντι από το Δημαρχείο Αιγάλεω. Μέσα στο κατάστημα, στην είσοδο μετά τις μπάρες, υπάρχει μια ταμπέλα που προειδοποιεί τον καταναλωτή ότι αν συλληφθεί να κλέβει θα χρεωθεί όχι μόνο την τιμή του εμπορεύματος το οποίο αποπειράθηκε να κλέψει αλλά και επιπλέον 60 ευρώ. Η ταμπέλα αυτή δηλώνει ρητά έναν εκβιασμό και πρόκειται για καραμπινάτη παρανομία σύμφωνα ακόμη και με το πιο χαλαρό αστικό νομικό καθεστώς.

Στους διαδρόμους τους καταστήματος το καθεστώς επιτήρησης είναι χαλαρό, φαινομενικά ανύπαρκτο, σε τέτοιο βαθμό που σου δίνει την εντύπωση ότι μπορείς να απαλλοτριώσεις οτιδήποτε θέλεις. Όχι όμως. Πρόκειται για επιτηδευμένη φαινομενικότητα. Κυκλοφορούν στους διαδρόμους διάφοροι τύποι και τύπισσες, υπάλληλοι εταιρίας σεκιούριτι μεταμφιεσμένοι σε πελάτες και πελάτισσες. Δεν μπορείς να φανταστείς ότι 40άρες κυρίες που περπατούν αγκαζέ στους διαδρόμους κουτσομπολεύοντας είναι ρουφιάνοι. Οι υπάλληλοι λοιπόν αυτοί αν αντιληφθούν ότι απαλλοτριώνεις κάποιο αντικείμενο σε περιμένουν μετά τα ταμεία, λίγο πριν την έξοδο, και διακριτικά σου ζητούν την απόδειξη ρωτώντας σε αν όλα όσο έχεις επάνω σου έχουν πληρωθεί. Μετά σε παίρνουν, πάντα διακριτικά, σε ένα δωματιάκι στον 1^ο όροφο όπου και σου ζητάνε αυτά που έχεις απαλλοτριώσει. Σημειώνουν την τιμή των απαλλοτριωμένων αντικειμένων και σου ζητούν να πληρώσεις αυτά και επιπλέον 60 ευρώ. Κόβουν μια απόδειξη των 60 ευρώ σε μπλοκάκι με την επωνυμία της εταιρίας σεκιούριτι στο όνομά σου. Οι υπάλληλοι αυτοί είναι και οι δύο διαρκώς στο δωματιάκι μαζί σου. Η σχέση μεταξύ τους είναι η χειρότερη. Αυτή η κατάσταση έχει τις καταβολές της στον Χίτλερ που έδινε τις ίδιες αρμοδιότητες σε δυο και τρεις αξιωματικούς την ίδια στιγμή, έτσι ώστε να δημιουργεί ανταγωνισμό αλλά και συνάμα ασφαλή διεκπεραίωση των εντολών του. Για να μην λοιπόν η μια κυρία, στο συγκεκριμένο παράδειγμα, κάνει την οποιαδήποτε συμφωνία μαζί σου -που δεν θα είναι η δέουσα- τής βάζουν άλλη μια που την παρακολουθεί διαρκώς έχοντας μεταξύ τους την χειρότερη διαπροσωπική σχέση. Έτσι, η ρουφιανιά αγκαλιάζει και τις ρουφιάνες.

Σε ερώτηση προς δικηγόρο τι μπορείς να κάνεις σε αντίστοιχη περίπτωση, η απάντηση είναι να πας μεν στο δικαστήριο κατηγορούμενος για κλοπή (έστω κι ευτελούς αξίας) αλλά να κινήσεις ωστόσο, διαδικασία ενάντια τον εκβιασμό. Όλα αυτά θα σου κοστίσουν πολύ περισσότερα από το να πληρώσεις τα 60 ευρώ και να τελειώνεις (με την αμφισβητήσιμη διαβεβαίωση ότι τα στοιχεία της υπόθεσης δεν αρχειοθετούνται και καταστρέφονται έναν μήνα μετά). “Μελετημένα” πράγματα. Το κλου της υπόθεσης είναι ότι ενδέχεται η εταιρία σεκιούριτι να μην πληρώνεται καν από τα Πράκτικερ αλλά να κερδίζει από τα 60άρια ευρώ των απαλλοτριώσεων. Οπότε αντιλαμβάνεται κανείς ότι όσο πιο χαλαρά είναι τα συστήματα επιτήρησης τόσο πιο πολύ δίνονται κίνητρα για απαλλοτρίωση προς τους καταναλωτές, τόσο πιο πολύ καραδοκούν οι ρουφιάνοι και τόσο πιο πολύ επωφελείται η εταιρία από τα 60άρια.

O tempora! O mores!

Και το κράτος (η αρμόδια εφορεία αρχαιοτήτων δηλαδή)να είχε αναλάβει τη συγκεκριμένη ανασκαφή πίστεψε με οι συνθήκες δεν θα ήταν καλύτερες. Το θέμα δεν είναι τα πρόχειρα παραπήγματα, που παρεμπιπτόντως είναι και λειτουργικά στο ανασκαφικό πεδίο, αλλά το αν τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας (π.χ. οι εργαζόμενοι σε ανασκαφές απαγορεύεται να δουλεύουν σε υψηλές θερμοκρασίες ή υπό βροχή αλλά συχνά οι κανόνες αυτοί παραβλέπονται, προκειμένου για την ταχύτερη αποπεράτωση του έργου), αν υφίστανται συνεχή πίεση για την αύξηση της αποδοτικότητας τους,αν πληρώνονται κανονικά τις υπερωρίες τους, αν είναι όλοι ασφαλισμένοι και αν μετά τη λήξη της σύμβασης τους, γιατί μόνο αυτό το εργασιακό καθεστώς υφίσταται αυτή τη στιγμή στην αρχαιολογία, θα βρουν μεροκάματο ή αν θα περιμένουν και θα παρακαλούν.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτά τα αρχαία θα καλυφθούν από ένα ακόμη οικοδόμημα του σύγχρονου πολιτισμού και αυτό δεν είναι το χειρότερο κακό για την αρχαιολογική έρευνα. Τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση – αν ακολουθηθούν κατά γράμμα οι κανόνες της αρχαιολογικής νομοθεσίας για την επίχωση αρχαίων καταλοίπων- τα αρχαία θα προστατευθούν και θα είναι διαθέσιμα και σε μελλοντικούς ανασκαφείς αλλά και στην απίθανη περίπτωση επιλογής της έκθεσης τους. Το οξύμωρο είναι ότι αυτοί που χτίζουν τους εθνικές συνειδήσεις των υπηκόων τους πάνω στα κατάλοιπα ενός “λαμπρού αρχαιοελληνικού πολιτισμού, ανώτερου και πρωτοπόρου” (και άλλες παρόμοιες εθνικολάγνες μπαρούφες,) δε διστάζουν να τα γκρεμίσουν αυτά τα κατάλοιπα για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα μεγάλων κατασκευαστικών εταιρειών. Κατά τη διάνοιξη της σήραγγας του μετρό πρός το Αιγάλεω καταστράφηκαν αρκετά αρχαία κατάλοιπα παραπλεύρως της ιεράς οδού(που αποτελούσε σημαντικό αρχαίο δρόμο). Για να εξισορροπηθεί κάπως η κατάσταση διατέθηκαν για έκθεση μόνο όσα εντοπίστηκαν στην πλατεία εσταυρωμένου, εντασσόμενα στο σχέδιο εικαστικής διαμόρφωσης του σταθμού, συντελώντας περισσότερο στη δημιουργία ενός μουσειακού περιβάλλοντος(τάξη και νεκρική ησυχία)και αποδεικνύοντας ότι τίποτα στην καπιταλιστική κοινωνία δεν αντιβαίνει τους νόμους της αγοράς.
Όσον αφορά το σχόλιο για την αρχαιολογική δεοντολογία αναγνωρίζω ότι πίσω από τον πικρόχολο ύφος του (αν το ερμήνευσα σωστά) κρύβεται μια αγνή φιλομάθεια. Δεν ευθύνεται όμως η δεοντολογία για το ότι οι αιγαλεώτες-τισσες δεν θα μάθουν ποτέ για το τι υπήρξε σε αυτή την γειτονιά τους σε προηγούμενους αιώνες. Αρχικά η αρχαιολογική μεθοδολογία επιβάλει μια επισταμένη μελέτη του υλικού, προτού προβεί σε κάποια συμπεράσματα και αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο διαρκεί μια ανασκαφή αλλά μόνο μετά το τέλος της. Την ίδια στιγμή βέβαια η έρευνα σε αυτή τη φάση περιορίζεται σε καταγραφή μόνο, καθώς το απαραίτητο προσωπικό που απαιτείται για αυτές τις εργασίες δεν μισθοδοτείται από ιδιώτες, οι οποίοι αναλαμβάνουν το οικονομικό κόστος μόνο της ανασκαφικής διαδικασίας. Ταυτόχρονα, ούτε μια λειψή δημοσίευση δεν υπάρχει για τις ανασκαφές που δεν παρουσιάζουν το μέγιστο αρχαιολογικό ενδιαφέρον, όπου μέγιστο σημαίνει πόσο “πιασάρικη” θα είναι η ανακάλυψη για να πουληθεί καλύτερα. Η διαχείριση του πολιτισμού είναι μια επιχείρηση και λειτουργεί αναλόγως. αν στο συγκεκριμένο σημείο είχε βρεθεί κάποιο ιερό, ναός, διοικητικό κτίριο, ανάκτορο κ.τ.λ. διάφοροι θα κόπτονταν προσπαθώντας να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες εκμετάλλευσης ενός κομματιού της ιστορίας των ανθρώπινων κοινωνιών, σύμφωνα με την ιεραρχική ανάγνωση που έχουν για αυτές. Αν όμως ο χώρος καταλαμβανόταν από κάποια εγκατάσταση εργατών, δούλων, τεχνιτών, το ενδιαφέρον θα ήταν σχεδόν ανύπαρκτο, καθώς φαίνεται ότι ελάχιστοι θα έδειχναν τη βούληση να κατανοήσουν την πραγματική σύνθεση των αρχαίων κοινωνιών, με διαφορετικά κριτήρια και αναλυτικά εργαλεία από τα κυρίαρχα.
Είναι και στο αιγάλεω θεμιτό να θάβεται ένας πολιτισμός για να εγείρεται ένας άλλος. Και οι κάτοικοι του να μην έχουν πρόσβαση στην ιστορία του τόπου.
Φθάνει να έχουν πρόσβαση σε parking…

Από τους δούλους του Θεού…

[kaltura-widget wid=”eey40e79cb” width=”410″ height=”364″ addpermission=”2″ editpermission=”2″ /]

Στο σάιτ της Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας Πεντηκοστής Αιγάλεω, διαβάζουμε:
“Στις αρχές του 1990 αποφασίστηκε από τους υπευθύνους της Ελευθέρας Αποστολική Εκκλησίας Πεντηκοστής
να ανοίξει μία εκκλησία στην πόλη του Αιγάλεω“. Σήμερα η “εκκλησία” αριθμεί μερικές δεκάδες μέλη
και το βίντεο απεικονίζει την ατρόμητη νεολαία του θεού στο Αιγάλεω σήμερα.

…στους δούλους του Θεάματος.

[kaltura-widget wid=”tod7gjpbbo” width=”410″ height=”364″ addpermission=”2″ editpermission=”2″ /]

Τα “παιδιά” από το Αιγάλεω λοιπόν είναι του “δρόμου” αλλά αποθεώνουν τα φράγκα και κάνουν την σπονδή τους στο ναό του Ψινάκη. Κάνοντας μια αντιστοίχηση με προηγούμενη ανάρτηση θα προτιμούσαμε στο Αιγάλεω τις “πουτάνες” και τους “ποδοσφαιριστές” παρά τους γελωτοποιούς της Εξουσίας.

Αυτή η σημερινή εικόνα, ακριβώς δίπλα από το ΙΚΕΑ, θα μπορούσε κανείς με μια πρώτη ματιά να υποθέσει ότι αφορά πρόχειρο προσφυγικό ή τσιγγάνικο καταυλισμό. Χαρτόκουτα, ξύλα από παλέτες, πανιά, κομμάτια από σκηνές και διάφορα άλλα αυτοσχέδια αλεξήλια και αλεξιβρόχια υλικά. Όχι όμως. Πρόκειται για την ανασκαφή στην οποία είχαμε αναφερθεί σχεδόν δυο χρόνια πριν. Την έχουν χρεωθεί ιδιώτες γι’ αυτό και η προχειρότητα που την χαρακτηρίζει οφείλεται στην ελαχιστοποίηση των κονδυλίων. Τα απολύτως απαραίτητα λοιπόν για εργάτες και αρχαιολόγους που εργάζονται στα παραπήγματα αυτά χειμώνα καλοκαίρι καθημερινά και φυσικά, και τα Σάββατα. Μια και το οικόπεδο ανήκει σε μεγάλο επιχειρηματικό όμιλο που διαχειρίζεται μεγακαταστήματα εμπορίας καταναλωτικών ειδών και με δεδομένο ότι τα κτίρια στο υπόλοιπο οικόπεδο έχουν ήδη θεμελιωθεί, η νομοτέλεια της ανασκαφής αυτής είναι να φιλοξενήσει προφανώς κάποιο πάρκινγκ αυτοκινήτων.
Εκείνο που θεωρείται αυτονόητο στην ανασκαφική δεοντολογία είναι ότι αν και η ανασκαφή εξελίσσεται στο Αιγάλεω, οι αιγαλιώτες δεν πρόκειται ίσως να μάθουμε ποτέ τί είναι αυτό που αποκαλύπτει εδώ και τρία σχεδόν χρόνια αυτή η γη στους ανασκαφείς.

“Το πρόβλημα με την έλλειψη δενδροφύτευσης της Πλατείας “Ελευθέριος Βενιζέλος” (όπως είναι η τυπική ονομασία της) παραμένει, ένα και πλέον έτος μετά την ολοκλήρωση του σταθμού του ΜΕΤΡΟ “Αιγάλεω” και ουδείς από τη δημοτική αρχή δείχνει να συγκινείται.
Το μόνο που γνωρίζουν οι πολίτες είναι ότι δήμος Αιγάλεω και ΑTΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ βρίσκονται σε διένεξη προκειμένου να ξεκαθαριστεί ποιος από τους δύο φορείς είναι υποχρεωμένος να προβεί στο απαραίτητο αυτό έργο.“

Το Μετρό αποτελεί αναμφισβήτητα από καταβολής του πρότυπο διαχείρισης δημόσιων χώρων. Παρότι ο χώρος του Μετρό θεωρείται ιδιωτικός, τα μέτρα ελέγχου και διαχείρισής του είναι ένας πρότυπος θύλακας που φυτεύεται για να εμπεδωθούν τα μέτρα αυτά κοινωνικά και να εξαπλωθούν προς κάθε κατεύθυνση. Αυτό που συμβαίνει όσον αφορά τη δενδροφύτευση της πλατείας Εσταυρωμένου είναι μια γελοία κατάσταση που αντανακλά την αποποίηση ευθυνών εκατέρωθεν για μερικά ψίχουλα. Τόση τσιγκουνιά από τόσο “σοβαρούς” διαχειριστές δημόσιων χώρων!
Εκείνο ωστόσο που προκαλεί εντύπωση είναι ότι εταιρία και δήμος μπορεί να μην τα βρίσκουν μεταξύ τους για μερικά δέντρα που πρέπει να φυτευτούν, μπορεί να καθυστερούν, να αδιαφορούν, να παίζουν με τις εντυπώσεις αλλά όταν πρόκειται, ας πούμε, για αφισοκολλητές που προσπαθούν να περάσουν τα πολιτικά και κοινωνικά τους μηνύματά στην πλατεία οι εντολές είναι συσχετισμένες, συντονισμένες, αλληλοσυμπληρούμενες και άμεσες: οι σεκιουριτάδες της Αττικό Μετρό ειδοποιούν την δημοτική αστυνομία και όταν αυτή δυσκολεύεται ειδοποιεί τους ένοπλους μπάτσους. Χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς αδιαφορία, χωρίς παιχνίδια εντυπώσεων. Ένας είναι ο εχθρός: ο εσωτερικός…

“Το βράδυ της Πέμπτης 28 Αυγούστου ένας 20χρονος αλλοδαπός συνελήφθη στο Αιγάλεω με την κατηγορία ότι μαζί με ομοεθνείς του βίασαν ομαδικά έναν 13χρονο αλβανικής καταγωγής σε αλσύλλιο της περιοχής. Ο συλληφθείς θα οδηγηθεί στον εισαγγελέα, ενώ οι υπόλοιποι αναζητούνται“.

Ανεξάρτητα από το αν τα πράγματα έχουν ως περιγράφονται, κάθε βιασμός είναι απεχθές γεγονός. Ασυζητητί. Η αυτοδιάθεση του σώματος είναι απαράβατο και απαραβίαστο δικαίωμα και κάθε τι εναντιωματικό συνιστά μια μισητή πράξη. Πόσο μάλλον όταν αφορά ένα παιδί.
Τίποτα, ωστόσο, δεν δικαιώνει τις βλακώδεις και επιτηδευμένες ρατσιστικές οιμωγές που επιχειρούν να χρεώσουν τους βιασμούς και όλα τα εγκλήματα του ποινικού κώδικα στους αλλοδαπούς. Η συγκυρία απάντησε την ίδια μέρα με την αποκάλυψη πολύχρονης κακοποίησης και βιασμών από 38χρονο Έλληνα προς την 14χρονη θετή του κόρη στην Μυτιλήνη. Δεν μπορεί να κάνει ασκήσεις ευαισθησίας απέναντι στον 13χρονο αλβανό αυτός που τον βρίζει πατόκορφα στο σχολείο, στο καφενείο, στη δουλειά, στη γειτονιά. Δεν μπορεί να ωρύεται για τους πακιστανούς βιαστές αυτός που το βουλώνει νομιμοποιώντας στην ουσία τους μύριους όσους καθαρόαιμους ντόπιους βιαστές ανά την επικράτεια. Δεν μπορεί να ψελίζει τίποτε επί του θέματος η πολυπληθής χριστεπώνυμη πελατεία των φανερών ή κρυφών κέντρων καταναγκαστικής πορνείας.
Παραπέρα, επειδή στο γεγονός ενεπλάκησαν μετανάστες έγινε μια αθροιστική προσπάθεια σύνδεσης με τα επεισόδια του Σαββάτου μεταξύ Σομαλών, για να εμφανιστεί ένα δήθεν οξυμένο ζήτημα σε σχέση με τους αλλοδαπούς γενικά και τον τρόπο με τον οποίο αυτοί επιβαρύνουν την ελληνική κοινωνία. Για να μην περάσουμε σε πολλαπλά και δηκτικά παραδείγματα “αυτοδιατάραξης” της ελληνικής κοινωνικής γαλήνης ας αναφερθούμε μόνο σε ένα: τα αιματηρά γεγονότα του Λαυρίου μεταξύ “γάβρων και βάζελων”, γεγονότα που άφησαν έναν νεκρό και, προφανώς, ξεπέρασαν σε βαρβαρότητα ακόμη και τις χατζάρες των Σομαλών.
Το γεγονός του βιασμού είναι σοβαρό, η κατάσταση των πακιστανών στο Αιγάλεω πολύ στεναχωρητική μια και η συγκεκριμένη πράξη δεν αντιπροσωπεύει ούτε στο ελάχιστο την συνολική διακριτική τους παρουσία στην περιοχή, οι αλβανοί είναι προφανώς θορυβημένοι και καλό θα είναι οι ελληνόψυχοι “ευαίσθητοι” να μην προσπαθούν να εισπράξουν ρατσιστική υπεραξία από το γεγονός γιατί στο τέλος θα εισπράξουν τα επίχειρα της επηρμένης τους αγανάκτησης.

Η σαχλαμάρα, ωστόσο, δεν είχε και δεν έχει να κάνει με την αναφορά στο Αιγάλεω. Η συγκεκριμένη αναφορά στο Αιγάλεω αναπαράγει τα αυτονόητα στον τρόπο που εγχαράζεται η τοπογραφία στην κοινωνική συνείδηση. Ας μην γενικεύουμε όμως. Πρόκειται για ταξικά προσδιορισμένη αναφορά. Το -μέχρι πρότινος- παραδοσιακά “αριστερό” Αιγάλεω δεν θα έλειπε από το μετεμφυλιακό κλίμα της κατασυκοφάντησης που ενορχηστρωνόταν από την καθεστωτική ιδεολογία. Οι εσωτερικοί και εξωτερικοί μετανάστες που προσέδιδαν μια προοδευτική επικυριαρχία στα ήθη του τόπου δούλευαν ως οικοδόμοι, βιομηχανικοί εργάτες, “κατώτερο” προσωπικό. Αν προβληματίζεται κάποιος γιατί οι οικοδόμοι είναι παραδοσιακό προπύργιο του ΚΚΕ θα πρέπει να έχει ως δεδομένο ότι μετά τον εμφύλιο όλοι οι “κομμουνιστοσυμμορίτες” μπορούσαν να δουλέψουν μόνο στην οικοδομή. Παρόμοια και για τα άλλα επαγγέλματα. Η ευαισθησία του προλεταριοποιημένου πληθυσμού οφειλόταν στο δυνατό κοινό βίωμα της εκμετάλλευσης και της ωμής καταπίεσης. Αυτή η ευαισθησία ήταν πάντα στο στόχαστρο της κυρίαρχης ιδεολογίας κι έτσι οι αιγαλιώτες υποβιβάζονταν στο πρότυπο του ακαλλιέργητου, μπρουτάλ και αμόρφωτου εραστή των γηπέδων όπως επίσης και οι αιγαλιώτισσες στο πρότυπο της ανήθικης τυχοδιώκτισσας του πεζοδρομίου. Τα πράγματα όμως άλλαξαν στην αμείλικτη ροή του χρόνου. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι άλλαξαν προς το καλύτερο εφόσον κανείς δεν αντιλαμβάνεται πια τον υπαινιγμό για το Αιγάλεω ούτε και θα γελάσει, φυσικά, με τέτοιου τύπου άκυρα πια ανέκδοτα. Πρέπει, όμως, να σκεφτόμαστε πέρα από τα επιφαινόμενα. Αν μια σαχλή αξιοπρέπεια ακυρώνει τις συκοφαντίες της Εξουσίας και γίνεται το αντίβαρο μιας χαμένης ευαισθησίας από ένα κοινό βίωμα απέναντι στην Εξουσία, τότε η σαχλαμάρα δεν προκαλεί τον γέλωτα γιατί σαχλαμάρα γίνεται η ίδια μας η ζωή. Η απώλεια της “αριστεροσύνης” στο Αιγάλεω δεν σημαίνει ότι έχουν πάψει να υπάρχουν αριστεροί στο Αιγάλεω. Η απώλεια της ευαισθησίας απέναντι στην εκμετάλλευση και την καταπίεση στο Αιγάλεω δεν σημαίνει ότι έχουν πάψει να υπάρχουν εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι στο Αιγάλεω. Απλά, οι αριστεροί δεν σημαίνει ότι είναι και προοδευτικοί. Όπως και ότι οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι δεν εκδηλώνουν καμία ευαισθησία. Το ξερίζωμα κάθε συλλογικού κοινωνικού ιστού, που εξελίσσεται σε όλο το καπιταλιστικό έδαφος ανεξάρτητα τοπικών ιδιωμάτων, ειδικά στο Αιγάλεω είχε να κάνει πολύ δουλειά. Δεν είναι μόνο η αλλαγή στην κοινωνική δομή που είχε να κάνει με μετάβαση από ένα πρώιμο προλεταριακό καθεστώς σε μια μικροαστική -παραδοσιακού αλλά και σύγχρονου τύπου- μορφή. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί, όπως συνέβη και αλλού, ως ένας απλός μετασχηματισμός που θα οδηγούσε ομαλά στην κοινωνία της συναίνεσης. Η πορεία, όμως, προς την συναίνεση στο Αιγάλεω πέρασε και περνάει από μια πορεία αυστηρού κοινωνικού ελέγχου και καταστολής.
Στη διάρκεια του πασοκικού “τώρα οι αγώνες δικαιώνονται” διαλύθηκαν εστίες ενεργητικής αλλά και παθητικής αντίστασης σε γειτονιές και πλατείες με την χρησιμοποίηση της αστυνομίας, της πολεοδομικής ανάπλασης, της επιβολής από τους κοινωνικούς χειραγωγούς των κανόνων πολιτικής νομιμότητας, την εμπέδωση της μικροαστικής ηθικής, την οριοθέτηση του κοινωνικού αποκλεισμού, την εξορία των διαφορετικών και των αποκλεισμένων. Και δεν διαλύθηκαν απλώς αλλά η κυριαρχική απαίτηση να μην μπορέσουν ποτέ να αναγνωρίσουν το εαυτό τους ξανά στην Ιστορία ήταν το κομβικό μεγαλεπίβολο έργο. Έργο που επικυρώθηκε δυναμικά με την αποκάλυψη του κρατικοκαπιταλιστικού ψεύδους στο ανατολικό μπλοκ. Τα τελευταία χρόνια όσο και να επιχειρείται να καθιερωθεί η κοινωνία των πολιτών ως χειραγωγημένη ανασύνθεση του συλλογικού ιστού από την Κυριαρχία, δεν γίνεται κατορθωτό. Μέσα σε αυτήν ακριβώς της συνθήκη απαιτείται η καταλυτική παρέμβαση όλων των ανθρώπων της περιοχής που έχουν διάθεση να παλέψουν για την ελευθερία τους. Σε αυτήν την προοπτική, εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που θα ανασυνθέσουμε τον συλλογικό κοινωνικό ιστό στην περιοχή και όχι οι εξουσίες στο όνομά μας. Και απαραίτητο μέρος για την ανασύνθεση του συλλογικού σε αντιεξουσιαστική βάση είναι η επίθεση στους μηχανισμούς κοινωνικοποίησης, στην ιδεολογική, νομική και ηθική βάση των θεσμικών κανόνων που παράγουν και αναπαράγουν την υποταγή και τον εξανδραποδισμό μας. Δεν μπορούμε να καμωνόμαστε ότι ανασαίνουμε την ώρα που ασφυκτιούμε, την ώρα που μας παίρνουν την ανάσα μας και μας την δίνουν πίσω με δελτίο παροχής υπηρεσιών.
Ελευθερία εδώ και τώρα, παντού και πάντα.

[Μήνυμα από Λευκίμμη]
Ένα απογευματινό μπλόκο του κεντρικού δρόμου στο ύψος του χωματόδρομου που οδηγεί στο ΧΥΤΑ μετατράπηκε σε πετροπόλεμο 40 νεολαίων με τη διμοιρία που φύλαγε τον ΧΥΤΑ. Κατέβηκε δεύτερη διμοιρία που έριξε δακρυγόνα στον κόσμο στο μπλόκο και μπήκε να βρει τους νεαρούς οι οποίοι διέφυγαν από χωράφια. Ο κόσμος εξοργισμένος από τα δακρυγόνα έκαψε ολοσχερώς λίγο πιο κάτω από το μπλόκο ένα τζιπ της αστυνομίας. Κατόπιν το μπλόκο ενισχύθηκε κι από άλλους κατοίκους. Σύνολο 300 άτομα. Έπειτα ο κόσμος κατευθύνθηκε στο κέντρο του χωριού όπου και ισοπέδωσε το αστυνομικό τμήμα. Το χωριό τώρα στρατοκρατείται από 2 διμοιρίες και φέρνουν κι άλλες δυνάμεις. Πολλοί κάτοικοι επίσης στους δρόμους κι οι μικροσυμπλοκές συνεχίζονται με τους μπάτσους που φυλάνε το σπασμένο τους μαγαζί. Όλα συνεχίζονται.
[00:33]

Από χτες προστέθηκε άλλος ένας πόλεμος στους δεκάδες άλλους που βρίσκονται σε εξέλιξη στον πλανήτη. Ένοπλη γενικευμένη σύρραξη ανάμεσα στην Ρωσία και την Αρμενία σε μια -αμφισβητούμενη με όρους γεωστρατηγικής- περιοχή της Κασπίας: τη Νότια Οσετία. Η “ενόχληση” της ολυμπιακής ραστώνης για την ημερομηνία έναρξης του πολέμου επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά την αυτονόητη υποκρισία της παγκόσμιας κυριαρχίας όσον αφορά τις διευθετήσεις στην εσωτερική της ιεραρχία. Υποκρισία που θέλει να την εμφανίζει ως προσχηματική ευαισθησία για την ειρήνη στα μάτια της απαθούς οικουμένης. Μέχρι τώρα 1600 άμαχοι έχουν δολοφονηθεί και είναι μάλλον η αρχή μια και οι εχθροπραξίες όχι μόνο συνεχίζονται αλλά και επεκτείνονται γεωγραφικά. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι όλα παίζονται για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών στην ευρύτερη περιοχή της Κασπίας. Ένα παιχνίδι που έχει αρχίσει εδώ και καιρό και είναι μέρος ενός γενικότερου σχεδίου για την Νέα Μέση Ανατολή, σχεδίου που έχει εξηγηθεί πολλές φορές από τα επιτελεία που απεργάζονται την Νέα Παγκόσμια Τάξη. Για μια ακόμη φορά οι άμαχοι, οι κυριαρχούμενοι, οι καταπιεσμένοι εκατέρωθεν είναι αυτοί που θάβονται σε ομαδικούς τάφους, γεμίζουν τα νοσοκομεία και ξεριζώνονται από τα μέρη τους κυνηγημένοι. Τα κρούσματα λιποταξίας από τον γεωργιανό στρατό είναι πολυάριθμα, γι’ αυτό και έχει δημοσιοποιηθεί εκτεταμένα το γεγονός, καθώς πολλοί γεωργιανοί δεν θεωρούν ότι αυτός ο πόλεμος τους αφορά στο ελάχιστο.
Ας σημειωθεί ότι μέσα στο σχέδιο της Νέας Μέσης Ανατολής περιλαμβάνεται και το ελληνικός κράτος, το οποίο συμμετέχει ήδη με πλοία και στρατό ξηράς σε διάφορες αποστολές του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή την ίδια στιγμή που τίποτε δεν εγγυάται την όποια παρόμοια με αυτήν που συμβαίνει στην Κασπία εύκολη ανάφλεξη στο πλαίσιο διευθετήσεων των συνόρων εδώ στα Βαλκάνια.
Η φαινομενική ισορροπία της “κανονικής μας ζωής” είναι στην πραγματικότητα μια φενάκη. Δεν μιλάμε για πολέμους που απλά ανεβάζουν την τιμή της βενζίνης και γεμίζουν τις ειδήσεις του νεκρού Αγούστου αλλά για κοινωνικά φαινόμενα που υποθηκεύουν το άμεσο μέλλον μας με κάθε τρόπο.
Αυτό που χρειάζεται είναι αποκάλυψη με κάθε τρόπο των παιχνιδιών της Εξουσίας στα οποία κάθε φορά επιχειρεί να μας εμπλέκει ενεργοποιώντας την αυταπάτη των εθνικών ιδεωδών. Επίταση των αρνήσεων και της ανυποταγής στην καθημερινή μας ζωή.
Και επαγρύπνηση!

Τα χαράματα της Πέμπτης 31 Ιούλη 4 αστυνομικοί βίασαν 26χρονη ρωσίδα μετανάστρια μέσα σε κελί του Αστυνομικού Τμήματος Κυψέλης. Η μετανάστρια προσήχθη στο τμήμα μαζί με συνομήλικη συμπατριώτισσά της για ασήμαντη αφορμή και μετά από λίγες ώρες κατέληξε στο νοσοκομείο ΚΑΤ βιασμένη, χτυπημένη, ταπεινωμένη. Αυτό το συμβάν είναι ένα από τα εκατοντάδες «μεμονωμένα περιστατικά», τους εκατοντάδες βιασμούς που χαρακτηρίζουν την μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους. Αυτό που κάνει την περίπτωση αυτή ξεχωριστή είναι η κατάθεση μήνυσης από το θύμα. Και φυσικά, η απάντηση από μεριάς σύσσωμου του κράτους είναι μια προσπάθεια συγκάλυψης του βιασμού και μάλιστα με τρόπο που προεκτείνει τον βιασμό με το να φροντίζει το βιαστή, να αποκαθάρει την «υπηρεσία» και να εξευτελίζει δημόσια το θύμα. Έτσι, η βιασμένη μετανάστρια “ήταν μεθυσμένη” για να «ασθενήσουν» τη μνήμη της, “ήταν χτυπημένη από πριν” για να δικαιολογήσουν τους κραυγαλέους μώλωπες, “λέει ψέματα μια και δεν αναγνωρίζει όλους τους βιαστές της” χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ότι δεν μπορείς να δεις κατά πρόσωπο υπανθρώπους όταν σε βιάζουν «παρά φύσιν». Τέτοιο μεγαλείο η ΕΛΑΣ! Τέτοιο μεγαλείο η ελληνική δημοκρατία!

Όμως, το γεγονός ενός βιασμού μετανάστριας σε αστυνομικό τμήμα που δημοσιοποιείται δεν είναι παρά η κορυφή ενός παγόβουνου. Συμπυκνώνει το πνεύμα της «ελληνικής φιλοξενίας» που δεκαετίες τώρα διαφημίζει τον ρατσισμό και τη στυγνή εκμετάλλευση. Γιατί αν το ξεζούμισμα στα εργοτάξια και η καχυποψία και η απαξίωση στις γειτονιές είναι καθολική συνθήκη για όλους τους μετανάστες, τα πράγματα επιβαρύνονται ακόμη περισσότερο για τις μετανάστριες. Η επιτακτική ανάγκη των γυναικών αυτών για ένα μεροκάματο, για μια οριακή επιβίωση «επιτρέπει» σε κάθε είδους εγχώριο αρσενικό να εκβιάσει μια διαθεσιμότητα χωρίς όρια. Δεν είναι μόνο μια εχθρική γειτονιά, ούτε ένα σκληρό μεροκάματο για ένα κομμάτι ψωμί που έχουν να αντιμετωπίσουν αυτές οι γυναίκες αλλά και επιπλέον, την αυτονόητη ευκολία με την οποία «ανήκουν» στη βαρβατίλα των γηγενών αρσενικών.

Αυτή η συνθήκη δεν είναι παρά απόρροια μιας συγκεκριμένης μεταναστευτικής πολιτικής που συγκροτεί ρατσιστικές συμπεριφορές, διαφημίζει την ωμότητα απέναντι στους μετανάστες και τις μετανάστριες και νομιμοποιεί κάθε κοινωνική έκφρασή της. Ο βιασμός σε κάθε πόλεμο αποτελεί πάντοτε όπλο απέναντι στον εχθρό. Όπλο κατίσχυσης, ταπείνωσης και βεβήλωσης. Αποτελεί μήνυμα υποταγής, εξαθλίωσης και εξανδραποδισμού. Όποιος δεν αναγνωρίζει στοιχεία πολέμου στους βιασμούς των μεταναστριών από τους μπάτσους και θεωρεί ότι πρόκειται για απλή «εκτροπή» από τα καθήκοντά τους, θα πρέπει να εξηγήσει την θρασύτατη ατιμωρησία των εκάστοτε βιαστών που με τη σειρά της νομιμοποιεί το καθεστώς της ελεύθερης αναπαραγωγής των βιασμών. Από τα κελιά των αστυνομικών τμημάτων στα μικροαστικά σαλόνια και από τις μπάρες της καταναγκαστικής πορνείας στα σοκάκια των μεταναστευτικών γκέτο.

Όμως, σε αυτόν τον πόλεμο οι μετανάστες και οι μετανάστριες δεν είναι μόνοι τους.

Κανένας θάνατος δεν θα μείνει αναπάντητος, κανένας βιασμός συγκαλυμένος, καμία ταπείνωση ασύδοτη.

Επειδή όλα συνεχίζονται όσον αφορά τις δολοφονίες των 8 εργατών στο Πέραμα παραθέτουμε δύο μαρτυρίες ενός γνωστού πρώην εφοπλιστή-πλοιοκτήτη για την υπόθεση. Γίνονται πασιφανή τα παιχνίδια που παίζονται όσον αφορά την συγκάλυψη των ευθυνών από μεριάς σύσσωμου του Συστήματος αποκαλύπτοντας με μια έγκυρη για τα μέτρα του ίδιου του Συστήματος μαρτυρία ότι δεν πρόκειται για κάποια εκτροπή του αλλά για ένα δομικό του ρελαντί. Δεν πρόκειται για δολοφονίες-λάθη αλλά για προϋπολογισμένα, προϋποτιθέμενα και ως εκ τούτου προαναγγελθέντα εγκλήματα, φυσική απόρροια της “εύρυθμης” λειτουργίας των ίδιων των δομών του Συστήματος:

Επιστολή 27 Ιούλη 2008

Ειναι καιρός πλέον και δημόσια να καταγγείλω τα κακώς κείμενα και στην Ναυπηγοεπισκευαστική κλίμακα του Περάματος,πληγή – γάγγραινα σωστή για όσους εργάζονται σ’αυτήν,υπό οιανδήποτε ιδιότητα.Είτε ως προσωπικό των ναυπηγείων,είτε ως πλήρωμα του πλοίου,μια και επικρατεί χάος στα περιβόητα “μέσα ασφαλείας”, που υποτίθεται ότι πρέπει να τηρούνται αυστηρά ,βάσει των ισχυόντων κανονισμών.

Από πλευράς πλοίου – πλοιοκτήτου, ορίζεται “τεχνικός ασφαλείας”,ο οποίος είναι υπόχρεος να είναι ” Π Α Ρ Ω Ν ” επί του πλοίου και να ελέγχει τα πάντα,όλα τα μέσα ασφαλείας του πλοίου και να δίνει τις απαραίτητες οδηγίες.

Από πλευράς Ναυπηγείου,επίσης ισχύει το ίδιο,μια και υπάρχει ο “υπεύθυνος εργασιών”,που ελέγχει όλα τα μέσα πυρασφάλειας αλλά και τον ανάλογο εξοπλισμό των εργαζομένων ,για την ασφάλειά των και την ατομική ακεραιότητά των.

Από πλευράς Λιμεναρχείου,”υποτίθεται” ότι πρέπει να γίνονται “αιφνιδιαστικοί “και “απροειδοποίητοι” έφοδοι στα Ναυπηγεία και να ελέγχουν τα πάντα.
Και την πλευρά του πλοίου , αλλά και του ναυπηγείου και να στέλνουν στο αυτόφωρο τους παραβάτες,εάν διαπιστωθούν παραβάσεις και παράλληλα να διακόπτουν τις εργασίες,εάν διαπιστωθούν παραβάσεις,συστήνοντας την αποκατάστασή των και επαναλειτουργία των μετα από νέα επιθεώρηση και έγκρισή των φυσικά.

Από που να αρχίσω εγώ τώρα? Ποιόν να περιλάβω πρώτα?

Αρχίζοντας από τον αμοιβόμενον “αδρά” τεχνικό ασφαλείας,του οποίου τα καθήκοντα σας τα προαναφέρω.( Αναφέρομαι σε αυτά που συνέβησαν σε εμένα,σε πλοία δικά μου,κατά την διάρκεια επισκευής των σε Ναυπηγεία του Περάματος,οπότε ΟΥΔΕΙΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΨΕΥΣΕΙ ,καθ’ ότι έχω κάνει καταγγελίες κατά πάντων.)

Ο ένας εξ’αυτών,πήγαινε το πρωί,έκανε τον έλεγχό του,έδινε οδηγίες στο πλήρωμα και στους εργάτες του Ναυπηγείου,υπέγραφε το βιβλίο επιθεώρησης και μετά 2ωρον….έφευγε.
Ετερος,που μου τον είχε συστήσει σαν έντιμο ο ιδιοκτήτης του Ναυπηγείου,συνελήφθη από έφοδόν μου στο πλοίο,να παίζει “τάβλι” σε παρακείμενο καφενείο…..
Τρίτος,ο οποίος ήταν και ο πλέον ακριβοπληρωμένος,και πάλι από έφοδό μου στο Ναυπηγείο,διεπίστωσα από το βιβλίο επιθεώρησης που τηρείτο στο Ναυπηγείο,ότι ήταν ….
ανυπόγραφο 19 ( δεκαεννέα ) ημέρες!!!!!! Που σημαίνει ότι,τον κάλυπταν όλοι.Ναυπηγείο,Πλοίαρχός μου και το κλιμάκιο του Λιμεναρχείου Περάματος,μια και από έλεγχό μου προέκυψε ότι είχαν κάνει 3 φορές επίσκεψη στο πλοίο μου και τα είχαν βρεί όλα “καλά.”

Επιστρέφοντας στο γραφείο μου,τηλεφωνώ ανώνυμα στο 5μελές κλιμάκιο εργασίας και καταγγέλω το γεγονός.
Παράλληλα αναζητώ τον εν λόγω Ναυπηγό και μαθαίνω από την Γραμματέα του,ότι βρισκώταν “εκτός Ελλάδος”……..
Στέλνω Φαξ διαμαρτυρίας μου στο γραφείο του και το κοινοποιώ στους αρμόδιους φορείς.
Επιλαμβάνεται το 5μελές κλιμάκιο – στό οποίο είχα κάνει την καταγγελία – και διαπιστώνει τα όσα προαναφέρω και με παραπέμπει ως πλοιοκτήτη,ομού μετά του εν λόγω Ναυπηγού-τεχνικού ασφαλείας,ενώπιον του τριμελούς πλημ/κείου Πειραιά,όπου και προ 7μήνου εκδικάστηκε η υπόθεση,εγώ απηλλάγην και ο τεχνικός ασφαλείας καταδικάστηκε σε ….8 μήνες φυλάκιση.

Από προσωπικούς μου ελέγχους ,διαπιστώνω επίσης ότι τα μέσα ασφαλείας των ναυπηγείων υπήρξαν πλημμελή και ουδείς των εργαζομένων σ’αυτά δεν τολμούσε να απαιτήσει την στοιχειώδη ασφαλιστική του κάλυψη,μια και θα απελύετο αμέσως.Και που να βρεί εργασία ,μια και θα τον είχαν ρεπορτάρει αμέσως σε όλα τα ναυπηγεία???

Σε κάποια περίπτωση και για να διαπιστώσω τα καταγγελόμενα (Συνεργασία Ναυπηγείου με Λιμεναρχείο Περάματος,”ΕΠ ‘ ΑΜΟΙΒΕΙ” φυσικά) γίνομαι και εγώ παραβάτης.
Βάζω σε πλοίο μου 5 αλλοδαπούς να εργαστούν – ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ – ως ημερομίσθιοι εργάτες και με την έγκριση του Ναυπηγείου,το οποίο κανονικά έπρεπε να μου το απαγορεύσει.Το ίδιο και ο “τεχνικός ασφαλείας”, ως και ο “υπεύθυνος εργασιών”.Ουδείς ετόλμησε να μου κάνει ,έστω και υπόδειξη.

Σε ερώτησή μου στον ιδιοκτήτη του ναυπηγείου,”τι μέλλει γενέσθε” σε περίπτωση εφοδίας από το λιμενικό,τι νομίζετε ότι μου απήντησε?

“Μόλις Καπετάν Γιάννη συγκεντρωθεί το κλιμάκιο,αμέσως με “ΕΙΔΟΠΟΙΕΙ Ο ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ” και ρυθμίζουμε τα πάντα στο ναυπηγείο.Τους εργαζόμενους αλλοδαπούς τους κρύβουμε ή τους στέλνουμε στα καφενεία και μόλις περατωθεί ο έλεγχος,τους ξαναμαζεύουμε…….Και τους δικούς μας και τους δικούς σας…

Ετσι κ.Υπουργέ Εμπορικής Ναυτιλίας,έτσι κ.Αρχηγέ του Λιμενικού Σώματος λειτουργούν οι Λιμενάρχες και όχι μόνον,αλλά και τα πλωτά σας μέσα.
Όλοι τους χρηματίζονται ,μέχρι που να σας “ξυπνήσει” κανένα εργατικό ατύχημα.

Δεν μπαίνω στον κόπο να σας πώ – πως εkδίδονται ,όποτε εκδίδονται,- οι βεβαιώσεις του GAZ FREE…….
Ούτε πειά πιστοποιητικά είναι γνήσια και πειά όχι….”γιατί τα ξέρετε όλα”,αλλά δυστυχώς σιωπείτε μπροστά στο χρήμα που ρέει άφθονο…

Και μην διαννοειθεί ουδείς εξ’ υμών να με διαψεύσει,γιατί θα γελάσει και το παρδαλλό κατσίκι με τα αποδεικτικά στοιχεία που έχω συγκεντρωμένα!!!!!

Και εάν θέλετε να μιλήσουμε και για το “κύκλωμα των λαθρομεταναστών”, πού, πόσοι και ποιοί από το Λιμενικό Σώμα παίρνουν τις” μίζες των” και κλείνουν τα μάτια τους κ.λ.π.
εγώ εδώ είμαι.

Ολα τα Ναυπηγεία εν Ελλάδι,βρίσκονται υπό την “σκέπην των Λιμενικών οργάνων.”

Το ίδιο και οι εφοπλιστές,το ίδιο και οι λαθρέμποροι,το ίδιο και οι Ναυτικοί πράκτορες κ.λ.π.

Ιωάννης Εμμ.Νομικός