Τι θα κάνεις αν ένας τύπος ξυλοκοπάει μια γυναίκα μέσα σε γειτονικό διαμέρισμα; Η γυναίκα  φωνάζει «βοήθεια», οι γείτονες παίρνουν επανειλημμένα τηλέφωνο την αστυνομία κι αυτή  αργεί χαρακτηριστικά. Μια άλλη γυναίκα λοιπόν, η  Ιωάννα Δρόσου αποφάσισε να παρέμβει. Η αστυνομία έφτασε αρκετά αργότερα τη στιγμή που ο μερακλής επιτιθέμενος γείτονας  πολιορκούσε και έσπαζε τελικά την πόρτα της Ιωάννας έτοιμος να επιτεθεί στην ίδια και την οικογένειά της. Η Ιωάννα, τελικά, κατόπιν μηνύσεως για “εξύβριση“ και “παραβίαση” οικογενειακού ασύλου σύρθηκε με χειροπέδες στη ΓΑΔΑ και την Εισαγγελία  πέρασε αυτόφωρο και αφέθηκε ελεύθερη αφού ορίστηκε τακτική δικάσιμος στις 17 Δεκέμβρη!

Όπως και να’ χει το κράτος ασκεί αναμφισβήτητα συνεπή κι ευθύγραμμη πολιτική. Πατριαρχικότατη. Και μπορεί να ακούγονται διάφορες ηλιθιότητες, διάφορες σύγχρονες αστικές προσλήψεις για την «ισότητα των φύλων» που προσομοιώνονται στην κουλτούρα του καφενείου και του σκυλάδικου και αναπαράγονται άκριτα σε μια θλιβερή καθημερινότητα, η πραγματικότητα όμως λέει άλλα:

26 συζυγοκτονίες τους τελευταίους μόλις 15 μήνες στην Ελλάδα. Ρεκόρ στην Ευρώπη.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει ότι σε ποσοστό μέχρι και 70% των περιπτώσεων δολοφονιών γυναικών, τα θύματα σκοτώθηκαν από τους άρρενες συντρόφους τους.

Το ίδιο το Συμβούλιο της Ευρώπης έχει δηλώσει ότι η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί τη βασική αιτία θανάτου και αναπηρίας για τις γυναίκες ηλικίας 16 έως 44 ετών και ευθύνεται για περισσότερους θανάτους και προβλήματα υγείας απ’ ό,τι ο καρκίνος ή τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα.

Τουλάχιστον μία στις τρεις γυναίκες έχει ξυλοκοπηθεί, έχει εξαναγκαστεί να κάνει σεξ ή έχει κακοποιηθεί με άλλο τρόπο κατά τη διάρκεια της ζωής της. Συνήθως, ο δράστης είναι μέλος της οικογένειάς της ή γνωστός της…

***

Την ίδια στιγμή στο πλαίσιο των προεκλογικών παιχνιδιών δρομολογούνται διώξεις εναντίον δεκάδων ανθρώπωνπου έχουν οδηγήσει ήδη 3 στην φυλακή με πρόσχημα την “τρομοκρατία”. Τα στοιχεία πότε ανακοινώνονται και πότε αίρονται, οι κατηγορίες αλλάζουν, οι πληροφορίες είναι αντιφατικές και όλο αυτό το γαϊτανάκι διεκδικεί εξέχουσα θέση στο εκλογικό πανηγύρι.

Η αυθαιρεσία είναι στη φύση του πολιτεύματος κι όχι σε ένα περιθώριο εκτροπών. Από την μοριακή καθημερινότητα έως την κεντρική πολιτική σκηνή σύσσωμο το καθεστώς επιχειρεί να στήνει τις παραστάσεις του πάνω στις πλάτες των αντιστεκόμενων ανθρώπων για να χειραγωγήσει τους υπήκοους.

Είναι δυνατοί αλλά εύθραυστοι

Είμαστε και δυνατοί και άθραυστοι

Διαβάζουμε σήμερα στα “Νέα”:

“ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ «ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΥ» του κέντρου της Αθήνας συνεχίζει η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής. Τοξικομανείς, άστεγοι και λοιποί που χαλάνε την εικόνα του κέντρου της πρωτεύουσας για ακόμη μια φορά κρύβονται πίσω από την κουρτίνα από την αστυνομία. Η εντολή που δόθηκε στις Υποδιευθύνσεις της Δίωξης Ναρκωτικών είναι να συστήσουν ομάδες που θα αναγκάζουν τους «άθλιους» του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, από το Μοναστηράκι μέχρι την Πλατεία Καραϊσκάκη, να εγκαταλείψουν τα στέκια τους και να μεταφερθούν προσωρινά στην Ιερά Οδό, σε μια επιχείρηση η οποία έχει κοινά χαρακτηριστικά με την επιχείρηση «Καθαρή Αθήνα», που είχε στηθεί τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων.”

Φυσικά και έχει σημασία η “μεταφορά” όλων αυτών των ταλαιπωρημένων ανθρώπων προς την Ιερά Οδό. Η κατεύθυνση της πολεοδομικής αναδιάταξης δείχνει για μια ακόμη φορά με σαφήνεια την κυρίαρχη άποψη για τα δυτικά προάστια. Πρόκειται για μια χωροταξική δεξαμενή των τελευταίων τάξεων στην πυραμίδα της κοινωνικής ιεραρχίας, όχι απλά ως μια ανανέωση της παραδοσιακής ιστορικής σχέσης του τοπίου των δυτικών προαστίων με τους φτωχούς, αλλά ως μια επιθετική πολεοδομική κίνηση κοινωνικού αποκλεισμού και περιβαλλοντικής λεηλασίας σε βάρος του συγκεκριμένου πληθυσμού. Παρακολουθούμε εδώ και καιρό τις κυριαρχικές κινήσεις στο πλασίο του πολεοδομικού εκσυγχρονισμού των δυτικών προαστίων και είναι αλήθεια ότι τα πράγματα είναι χειρότερα και από τις δυσμενέστερες των εκτιμήσεών μας.

Θα επανερχόμαστε συνέχεια στο συγκεκριμένο ζήτημα. Εκείνο ωστόσο που πρέπει επιπλέον να σημειωθεί είναι η αποσιώπηση της έκτασης του ίδιου του ζητήματος των ναρκωτικών. Την περασμένη δεκαετία όλοι θα θυμούνται το ντόρο που γινόταν στα δελτία ειδήσεων κάθε φορά που πέθαινε κάποιος/α από τα ναρκωτικά. Σήμερα κανείς δεν δίνει σημασία και αυτό επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Οι εξαρτημένοι έχουν υπερπολλαπλασιαστεί σε τέτοιο βαθμό που οι θάνατοί τους δεν αποτελούν πλέον είδηση καθώς χαρακτηρίζονται ως βασική κοινοτυπία. Η αντιμετώπιση του φαινομένου όπως θα του αναλογούσε, δηλαδή ως κοινωνικής “μάστιγας”, δεν συμφέρει μια και σαφώς αυταξιώνεται ως κραυγαλέα απόδειξη παρακμής των ίδιων των αξιών του αστικού πολιτισμού. Έτσι, το κέντρο της μητρόπολης, οι γειτονιές των προαστίων, οι επαρχιακές πόλεις ακόμη και χωριά αποτελούν το φόντο για δεκάδες χιλιάδες εξαρτημένους που, αναμφισβήτητα αρκετοί κάθε μέρα πια, πεθαίνουν αβοήθητοι αργά και σταθερά μέσα στο δολοφονικό καθεστώς των ψευδαισθήσεών τους. Μέσα σε μια βαθιά κοινωνική σιωπή…

Διαβάζουμε σήμερα στα “Νέα”:

“ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ «ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΥ» του κέντρου της Αθήνας συνεχίζει η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής. Τοξικομανείς, άστεγοι και λοιποί που χαλάνε την εικόνα του κέντρου της πρωτεύουσας για ακόμη μια φορά κρύβονται πίσω από την κουρτίνα από την αστυνομία. Η εντολή που δόθηκε στις Υποδιευθύνσεις της Δίωξης Ναρκωτικών είναι να συστήσουν ομάδες που θα αναγκάζουν τους «άθλιους» του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, από το Μοναστηράκι μέχρι την Πλατεία Καραϊσκάκη, να εγκαταλείψουν τα στέκια τους και να μεταφερθούν προσωρινά στην Ιερά Οδό, σε μια επιχείρηση η οποία έχει κοινά χαρακτηριστικά με την επιχείρηση «Καθαρή Αθήνα», που είχε στηθεί τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων.”

Φυσικά και έχει σημασία η “μεταφορά” όλων αυτών των ταλαιπωρημένων ανθρώπων προς την Ιερά Οδό. Η κατεύθυνση της πολεοδομικής αναδιάταξης δείχνει για μια ακόμη φορά με σαφήνεια την κυρίαρχη άποψη για τα δυτικά προάστια. Πρόκειται για μια χωροταξική δεξαμενή των τελευταίων τάξεων στην πυραμίδα της κοινωνικής ιεραρχίας, όχι απλά ως μια ανανέωση της παραδοσιακής ιστορικής σχέσης του τοπίου των δυτικών προαστίων με τους φτωχούς, αλλά ως μια επιθετική πολεοδομική κίνηση κοινωνικού αποκλεισμού και περιβαλλοντικής λεηλασίας σε βάρος του συγκεκριμένου πληθυσμού. Παρακολουθούμε εδώ και καιρό τις κυριαρχικές κινήσεις στο πλασίο του πολεοδομικού εκσυγχρονισμού των δυτικών προαστίων και είναι αλήθεια ότι τα πράγματα είναι χειρότερα και από τις δυσμενέστερες των εκτιμήσεών μας.

Θα επανερχόμαστε συνέχεια στο συγκεκριμένο ζήτημα. Εκείνο ωστόσο που πρέπει επιπλέον να σημειωθεί είναι η αποσιώπηση της έκτασης του ίδιου του ζητήματος των ναρκωτικών. Την περασμένη δεκαετία όλοι θα θυμούνται το ντόρο που γινόταν στα δελτία ειδήσεων κάθε φορά που πέθαινε κάποιος/α από τα ναρκωτικά. Σήμερα κανείς δεν δίνει σημασία και αυτό επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Οι εξαρτημένοι έχουν υπερπολλαπλασιαστεί σε τέτοιο βαθμό που οι θάνατοί τους δεν αποτελούν πλέον είδηση καθώς χαρακτηρίζονται ως βασική κοινοτυπία. Η αντιμετώπιση του φαινομένου όπως θα του αναλογούσε, δηλαδή ως κοινωνικής “μάστιγας”, δεν συμφέρει μια και σαφώς αυταξιώνεται ως κραυγαλέα απόδειξη παρακμής των ίδιων των αξιών του αστικού πολιτισμού. Έτσι, το κέντρο της μητρόπολης, οι γειτονιές των προαστίων, οι επαρχιακές πόλεις ακόμη και χωριά αποτελούν το φόντο για δεκάδες χιλιάδες εξαρτημένους που, αναμφισβήτητα αρκετοί κάθε μέρα πια, πεθαίνουν αβοήθητοι αργά και σταθερά μέσα στο δολοφονικό καθεστώς των ψευδαισθήσεών τους. Μέσα σε μια βαθιά κοινωνική σιωπή…

Με το Αιγάλεω βυθισμένο στην καλοκαιρινή ραστώνη να διεκδικεί τα ποσοστά που του αναλογούν από τα “μπάνια του λαού” το φετεινό  καλοκαίρι δείχνει να είναι ένα βαθύ καλοκαίρι… Τα τελευταία πολλαπλά εργατικά ατυχήματα με φόντο τις 100.000 ήδη απολύσεις και την καπιταλιστική κρίση που τρέφεται ασταμάτητα με τις σάρκες των “μη εχόντων και κατεχόντων”, την ρατσιστική κρατική βαρβαρότητα ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες που έχει σχεδόν τιγκάρει τα αστυνομικά τμήματα όλης της επικράτειας για να τα αδειάσει αργά και σταθερά με χιλιάδες απελάσεις, την αντιμετώπιση της απεργίας πείνας του Θ.  Ηλιόπουλου, του μοναδικού πλέον κρατούμενου  από την εξέγερση του Δεκέμβρη και δέκτη μιας παραδειγματικής εκδικητικότητας από μεριάς των διωκτικών μηχανισμών, την απίσχναση του οξυγόνου στην πόλη και την ασταμάτητη λεηλασία του περιβάλλοντος από τις εργολαβίες κάθε είδους, την επερχόμενη επέλαση νεοφώτιστων νεοδιορισμένων  διμοιριών της αστυνομίας με επικουρεία νεοαγορασμένων πυροσβεστικών αντλιών με κανόνια νερού στραμμένα μονίμως προς διαδηλωτές και συνεπικουρεία χειροβομβίδων με διασπώμενα θραύσματα καουτσούκ… όλα αυτά διατυπώνουν την επιμονή και αποφασιστικότητα της δημοκρατικής φενάκης να εφαρμοστούν όλα της τα καπιταλιστικά επιθετικά δόγματα.

Μετά το “βαθύ” καλοκαίρι, όμως, έρχεται το φθινόπωρο και έχουμε την ισχυρή εντύπωση ότι με τις πρώτες βροχές δεν θα βγούνε στους δρόμους μόνο τα σαλιγκάρια…

Με το Αιγάλεω βυθισμένο στην καλοκαιρινή ραστώνη να διεκδικεί τα ποσοστά που του αναλογούν από τα “μπάνια του λαού” το φετεινό  καλοκαίρι δείχνει να είναι ένα βαθύ καλοκαίρι… Τα τελευταία πολλαπλά εργατικά ατυχήματα με φόντο τις 100.000 ήδη απολύσεις και την καπιταλιστική κρίση που τρέφεται ασταμάτητα με τις σάρκες των “μη εχόντων και κατεχόντων”, την ρατσιστική κρατική βαρβαρότητα ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες που έχει σχεδόν τιγκάρει τα αστυνομικά τμήματα όλης της επικράτειας για να τα αδειάσει αργά και σταθερά με χιλιάδες απελάσεις, την αντιμετώπιση της απεργίας πείνας του Θ.  Ηλιόπουλου, του μοναδικού πλέον κρατούμενου  από την εξέγερση του Δεκέμβρη και δέκτη μιας παραδειγματικής εκδικητικότητας από μεριάς των διωκτικών μηχανισμών, την απίσχναση του οξυγόνου στην πόλη και την ασταμάτητη λεηλασία του περιβάλλοντος από τις εργολαβίες κάθε είδους, την επερχόμενη επέλαση νεοφώτιστων νεοδιορισμένων  διμοιριών της αστυνομίας με επικουρεία νεοαγορασμένων πυροσβεστικών αντλιών με κανόνια νερού στραμμένα μονίμως προς διαδηλωτές και συνεπικουρεία χειροβομβίδων με διασπώμενα θραύσματα καουτσούκ… όλα αυτά διατυπώνουν την επιμονή και αποφασιστικότητα της δημοκρατικής φενάκης να εφαρμοστούν όλα της τα καπιταλιστικά επιθετικά δόγματα.

Μετά το “βαθύ” καλοκαίρι, όμως, έρχεται το φθινόπωρο και έχουμε την ισχυρή εντύπωση ότι με τις πρώτες βροχές δεν θα βγούνε στους δρόμους μόνο τα σαλιγκάρια…

“Σήμερα σάββατο στις 5.05 το ξημερώματα κάποια σαΐνια έβαλαν γκαζάκια στη σιδερένια κεντρική είσοδο της κατάληψης Φάμπρικα υφανέτ. Τοποθέτησαν τσάντα που περιείχε 6 γκαζάκια, 1 τετράλιτρο μπιτόνι και ένα κουτί προσανάματα.
Η έκρηξη έγινε αντιληπτή από κόσμο που ήταν μέσα στην κατάληψη και βρίσκεται σε επιφυλακή μετά τις τελευταίες απειλές για καταστολή των κατειλημένων χώρων. Αμέσως βγήκαμε στην είσοδο και με τη βοήθεια γειτόνων που είδαν τη φωτιά τη σβήσαμε ενώ ζημιές δεν προκλήθηκαν.
Εντύπωση μας έκανε η “γρήγορη κινητοποίηση” της αστυνομίας αφού 6′ μετά την έκρηξη 3 περιπολικά, 1 ασφαλίτικο και ένα τζιπάκι άρχισαν να κόβουν βόλτες σε κοντινή απόσταση. Μάλιστα το τζιπάκι κάποια στιγμή σταμάτησε και οι μπάτσοι άρχισαν να προκαλούν..
Μετά από 20′ δύο διμοιρίες ανέβηκαν στη γωνία κατσιμίδη με εγνατία και συνέχισαν να προκαλούν. Άλλος κόσμος ειδοποιήθηκε με τηλέφωνα και ήρθε γρήγορα.
Είναι η δεύτερη επίθεση μέσα σε 4 μέρες που δέχεται κατειλημένος χώρος στη θεσσαλονίκη ( η πρώτη ήταν στο κατειλημένο βαγόνι radio revolt μέσα στα πανεπιστήμια).
Τίποτα δεν θα μας κάμψει από το να υπερασπιστούμε με αποφασιστικότητα τους χώρους όπου ζούμε και αναπνέουμε.”

Η πολύμορφη αγαστή συνεργασία κράτους και παρακρατικών συνεχίζεται με αμείωτη ένταση σε όλα τα θερμά κοινωνικά πεδία όπου η κατασταλτική στρατηγική  έχει οριοθετήσει τον ¨εσωτερικό εχθρό”. Μέσα σε μια συνθήκη ενός ανελέητου πολέμου ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, στην αλυσίδα των “περίεργων” εμπρησμών ανοιχτών αυτοοργανωμένων-αντιεξουσιαστικών-αναρχικών κοινωνικών χώρων προστέθηκε και η Υφανέτ με δύο απόπειρες τον τελευταίο καιρό. Όσον αφορά τη στάση της αστυνομίας και στο προκείμενο, εμείς, ως πρωτοβουλία αναρχικών αιγάλεω, δεν ξεχνάμε ότι πέρσι στις 13 Γενάρη αμέσως μετά από επίθεση φασιστών σε σπίτι πακιστανών στην περιοχή μας, όταν προστρέξαμε για συνδρομή αλληλεγγύης στους μετανάστες, η αστυνομία αντί να ασχοληθεί με την επίθεση των φασιστών προσπάθησε να  διαλύσει εμάς προτάσσοντας τα όπλα της απειλητικά! Δεν χρειάζονται και τρανταχτές τεκμηριώσεις όταν, κρίνοντας εκ του πανομοιότυπου αποτελέσματος διαφορετικών διαδοχικών διαχρονικών γεγονότων, η συνεργασία κράτους και παρακρατικών είναι κάτι παραπάνω από εξόφθαλμη. Ο ιδιότυπος εμφύλιος που έχει κηρυχτεί τα τελευταία χρόνια με σημαντικές αιχμές, μεταξύ αυτών και τα Δεκεμβριανά, απ’ ό,τι φαίνεται θα συνεχίσει να εκπλήττει… Όχι όμως εμάς! Η επιπολαιότητα της κατασταλτικής στρατηγικής να επαναλαμβάνει διαρκώς τα ίδια λάθη είναι αυτή που μας “καταδικάζει” να είμαστε εμείς οι απρόβλεπτοι. Να είμαστε εμείς αυτοί που θα πανηγυρίζουν…

“Όπου ακούς “τάξη”, ανθρώπινο κρέας μυρίζει…”

Οδ. Ελύτης

Διαβάζουμε σε χθεσινό άρθρο της Καθημερινής:

“Στην εποχή της ηλεκτρονικής παρακολούθησης εισήλθε (και επισήμως) η χώρα μας, με την υιοθέτηση των διατάξεων για τη χρήση καμερών και τη δημιουργία τράπεζας DNA, με εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες να θεωρούνται πια δυνητικά υποψήφιοι «να καταθέσουν» αποτύπωμα του γενετικού τους υλικού στις διωκτικές αρχές. […] Πλέον, με τη νέα νομοθεσία περνάμε σε ένα στάδιο καθολικής λειτουργίας όλων των καμερών, ενώ ανοίγει ο δρόμος για τον πολλαπλασιασμό των κλειστών κυκλωμάτων στους δημόσιους χώρους, χωρίς επί της ουσίας να υπάρχει δικαστική εγγύηση. […] Με τη δεύτερη ρύθμιση δημιουργείται τράπεζα DNA, που επιτρέπει την επεξεργασία και ανάλυση του γενετικού υλικού και την τήρηση σχετικού αρχείου στην ΕΛ.ΑΣ. για πρόσωπα που βαρύνονται ακόμη και με πλημμελήματα.”

Απλά και ξεκάθαρα! Χωρίς ιδιαίτερα προσχήματα. Άλλωστε το σύστημα έχει χάσει τα προσχήματά του προ καιρού. Ξεδιπλώνεται μπροστά μας μια εποχή όπου τα χαμερπή βελάσματα των διάφορων φασιστοειδών και νοσταλγών της Χούντας διεκδικούν τη δική τους θέση στη χάραξη των νέων κατασταλτικών στρατηγικών. Και η θέση αυτή τους δίνεται απλόχερα. Η Δημοκρατία ανοίγει την αγκαλιά της για να σφίξει ζεστά μέσα της τους υμνητές της ανελευθερίας. Ο μέχρι τώρα εμπαιγμός περί “δημοκρατικών ελευθεριών” δίνει τη σκυτάλη στα νέα δόγματα… “Τάξη και Ασφάλεια”… “Μηδενική Ανοχή”…

Το μεγάλο διακύβευμα είναι αν εμείς θα καταφέρουμε να στήσουμε αναχώματα Αλληλεγγύης, Αξιοπρέπειας και Αντίστασης απέναντι στις διαρκείς επιθέσεις της Εξουσίας ενάντια στην Ελευθερία.

Η σκηνή με τους αστυνομικούς να διαπραγματεύονται την προσαγωγή της 80χρονης

Πριν λίγη ώρα στην πλατεία εσταυρωμένου εξελίχθηκε και πάλι το γνωστό σκηνικό με τους θλιβερούς δημοτικούς wannabe αστυνομικούς να προπηλακίζουν μετανάστες μπροστά στην είσοδο του σταθμού του μετρό. Αυτή τη φορά, ωστόσο, η κοινωνική κατακραυγή ήταν μεγάλη, με δεκάδες ανθρώπους να βρίζουν και να απωθούν τους wannabe από την πλατεία. Προεξέχουσα φυσιογνωμία μια ηλικιωμένη γυναίκα περίπου 80 χρονών που ήταν πολύ επιθετική και απαξιωτική απέναντι στο θράσος των 4 δημοτικών υπαλλήλων με την αντιπαράθεση, συνεπικουρούντων και πολλών άλλων περαστικών, να παίρνει εκρηκτικό χαρακτήρα. Οι wannabe κάλεσαν την real αστυνομία για βοήθεια και λίγα λεπτά αργότερα στην αντιπαράθεση συμπεριελήφθησαν και άλλοι 4 αστυνομικοί. Εν τω μεταξύ, ένα μίζερος wannabe είχε ήδη περιορίσει τις κινήσεις της 80χρονης εμποδίζοντάς την με εκνευριστικά δήθεν διακριτικό τρόπο να φύγει από την πλατεία μέχρι να έρθει το περιπολικό της αστυνομίας. Είχε σκοπό, όπως φάνηκε αμέσως μετά, να προσάγει την 80χρονη στο τμήμα για εξύβριση. Φυσικά, ξεσηκώθηκε μεγάλη κατακραυγή, ξεκαρδιστικοί διάλογοι από την φτηνή, αμυντική και μισανθρωπική επιχειρηματολογία των αστυνομικών και επιπλέον προστέθηκε και μια στιγμή που θα μπορούσε να οδηγήσει σε σύρραξη. Ένας real μπάτσος προσπάθησε να τραβήξει στο περιπολικό έναν παρεμβαίνοντα και απωθήθηκε… Η κατάσταση εκτονώθηκε με την 80χρονη να φυγαδεύεται συνοδευόμενη από κόσμο και τα περιπολικά να απομακρύνονται εν μέσω οργής και απαξίας… Ελάχιστοι “αγανακτισμένοι πολίτες”, κανα-δυό για την ακρίβεια, πήγαν να υπερασπιστούν την “καθαρή πλατεία” και την αστυνομία αλλά πήραν τις απαντήσεις τους και έφυγαν βιαστικά.

Το κλίμα, γενικότερα, φαίνεται να είναι πολύ τεταμένο στην περιοχή με τις σκηνές θεσμικού ρατσισμού και μισανθρωπισμού να προσπαθούν επίμονα να γίνουν καθεστώς. Χωρίς όμως να κατορθώνουν με τίποτε να κατοχυρώσουν την ποθητή τους κοινωνική νομιμότητα. Στα μέρη μας μόνο ελάχιστοι αρρωστημμένοι έχουν πειστεί ότι για τα προβλήματά τους φταίνε οι μετανάστες. Από την κρίση, την φτώχια και την λιτότητα -ως παράγωγα των επιλογών των μεγάλων ομάδων συμφερόντων κι όχι των φτωχοδιάβολων προσφύγων-, μέχρι το σκηνικό που εξελισσόταν το συγκεκριμένο γεγονός, την ρημαγμένη και χωρίς ούτε ένα δέντρο κεντρική πλατεία, η φρουρά αυτής της αθλιότητας εισπράττει ό,τι της αναλογεί. Η υπόθεση της αλληλεγγύης στους μετανάστες προφανώς δεν αφορά μόνο το κέντρο της αθήνας και το απαρτχάιντ  προσπαθεί να συγκροτηθεί σε κάθε γειτονιά ανά την επικράτεια. Η υπόθεση της αλληλεγγύης στους μετανάστες  είναι ήδη υπόθεση όλων μας. Να είμαστε όλοι και όλες σε εγρήγορση!

Ο αρχιασφαλίτης του Αιγάλεω λοιπόν, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Χρήστος Μπουράνης, εμπλέκεται στη ιστορία με το νταβαντζιλίκι στο ΤΕΙ Αθήνας. Για μια ακόμη φορά, οι αναρχικοί αποτελούν, την μεγάλη “αιτία και αφορμή” για την οποία το σκουλήκι αυτό δικαιολογεί τις χυδαίες του μίζες, τους φτηνούς εκβιασμούς, το γλοιώδες του σούρσιμο ανάμεσα στους ανθρώπους.
Θαυμάστε τον! http://www.zougla.gr/news.php?id=40853
Τον θυμόμαστε από το 2004 να παρακολουθεί επισταμένως και ασυστόλως, αδιάκριτα και ενοχλητικά συντρόφους και συντρόφισσες και με το σκυλολόι του να τους προσάγει από κάθε σημείο της Δυτικής Αθήνας, έξω από στέκια, μετά από εκδηλώσεις, μετά από θεατρικές και μουσικές πρόβες, πότε νύχτα και πότε μέρα στην ασφαλίτικη φωλιά της Μαρμαρά. Τί μαθήματα εθνικοηθικής… τί “κουβεντούλες” για τα πολιτικά… τί ύπουλες προτάσεις για “συνεργασία”… τί “εξυπνάδες” και “φιλοσοφίες”… τί φτηνή ταλαιπωρία για δεκάδες συντρόφους και συντρόφισσες…
Δεν είναι όμως προσωπικό. Δεν πρόκειται πάλι για ένα από τα γνωστά “μεμονωμένα περιστατικά”. Ο άνθρωπος αυτός είναι επικεφαλής των ασφαλιτών στην ευρύτερη περιοχή των δυτικών προαστείων. Έχει εμπεδώσει μια χαρά την “παραδοσιακή” αλλά και τη “σύγχρονη” κουλτούρα του ελέγχου, της καταστολής, έχει “συνεργάτες” που χάνονται βαθιά μέσα στα βάθη του αστυνομικού διευθυντηρίου, βαθιά μέσα στην αγωγή των ανθρώπων με τα “πολιτικά” και τις “ταυτότητες στο χέρι”.
Έπεσε στα αδηφάγα θηρία της “ζούγκλας” του θεάματος, όμως, και θα τον κάνουνε κομματάκια πριν τον αναλάβει η συναδελφική θωπεία των “εσωτερικών υποθέσεων” της υπηρεσίας του.
Σημασία έχει από πού πιάνεται λοιπόν για να μην τον λιώσουν τα δημοσιογραφικά κοράκια. Μα, φυσικά, από την διαδεδομένη “ανάγκη” να θυσιάσει η κοινωνία ελευθερίες και αξιοπρέπειες εν ονόματι της ασφάλειας. Μιας ασφάλειας με το αζημίωτο βέβαια…
Γιατί τα έκανε όλα αυτά; Για να αντιμετωπιστούν οι αναρχικοί, οι αντιεξουσιαστές, οι “παρατάξεις”, τα πολιτικά νοήματα στις αφίσες, στα πανό, στα τραπεζάκια, …ο εσωτερικός εχθρός, η ασύμμετρη απειλή!
Σύρσου τώρα αποδιοπομπαίε τράγε του ασφαλίτικου ζόφου, ξέπλυμα της κατασταλτικής στρατηγικής για να σε δούνε κι άλλοι όπως σε βλέπαμε κι εμείς στη Μαρμαρά…

Αυτό λοιπόν είναι το αντίπαλο κρατικό δέος στη δική μας ανιδιοτελή πολιτική, κοινωνική και προσωπική ζωή. Τους ξέρουμε χρόνια τώρα, αιώνες τώρα, βαθιά μεσα στην ιστορία…
Πού και πού τους λυπόμαστε αλλά συνήθως μισούμε τον μισανθρωπισμό τους.
Πάντα όμως έχουμε το νου μας στους Χρήστους…

Τον τελευταίο μήνα, και μαζί με τον ερχομό της άνοιξης, έχουν κάνει και πάλι την εμφάνισή τους, στους δρόμους του Αιγάλεω, οι γύπες της Δημοτικής Αστυνομίας. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνουμε αναφορά στη μίζερη αυτή κατασταλτική-εισπρακτική συμμορία. Μια συμμορία επανδρωμένη από ανθρωπάκια -ανθυπομπάτσους- που τις περισσότερες φορές αντλούν από τη στολή και την εξουσία προεκτάσεις της μικροαστικής τους ματαιοδοξίας: δημόσιοι υπάλληλοι χωρίς ιστορική προϋπηρεσία εξουσιαστικού κύρους, που αν δεν τους σεβόμαστε θα προσπαθήσουν πολύ να τους φοβόμαστε…

Αυτή η ένστολη συμμορία, πέρα από το αξιολύπητο λειτούργημα του να περιφέρεται και να κόβει κλήσεις σε σταθμευμένα αυτοκίνητα, τον τελευταίο καιρό επιδίδεται σε νταηλίκια, σε σόου μαγκιάς που εκτυλίσσονται σχεδόν καθημερινά στην πλατεία του ΜΕΤΡΟ όπου μετανάστες μικροπωλητές απλώνουν τις πραμάτειες τους. Δεν φτάνει λοιπόν σ’ αυτά τα ανθρωπάκια μόνο το ότι η ίδια τους η παρουσία (ακόμη και όταν εποχούμενοι περνούν φευγαλέα από την κεντρική πλατεία) κάνει τους μετανάστες να μαζεύουν όπως όπως τις πραμάτειες τους και να τρέχουν φοβισμένοι. Και ας μην έχουν σκοπό να τους συλλάβουν. Σκοπός τους είναι να κάνουν παραστάσεις τσαμπουκά, στέκονται στη μέση της πλατείας και φωνάζουν μηρυκάζοντας την θρασυδειλία τους: “Ξέρεις πώς θα σε πάρουν αν σε ξαναδώ εδώ” ή “Μην με κοιτάζεις έτσι γιατί ξέρεις που θα βρεθείς”. Έπειτα, με το ύφος της ευχαρίστησης που τους προσέδωσε το κραυγαλέο τους Τίποτα, περιφέρονται σε όλη την πλατεία φαντασιώνοντας, αν όχι δάφνες και χειροκροτήματα από τους περαστικούς, τουλάχιστον ένα νεύμα κοινωνικής αποδοχής.

Γλίσχρες ασκήσεις! Του εξευτελισμού, της περίσσιας μαγκιάς και του καβατζωμένου τσαμπουκά, των ειρωνικών χαμόγελων που τρέφονται από πράξεις ταπείνωσης . Πρόκειται για την αίσχιστη μιζέρια του να ρίχνεις σφαλιάρες στους ανυπεράσπιστους, να τους προσβάλλεις και να τους ταπεινώνεις, να τους τρομάζεις και να παίζεις με τη δυστυχία τους και αυτό να σημαίνει ότι «κάνεις καλά δουλειά σου». Εξάλλου, και οι ναζί στη δίκη της Νυρεμβέργης δήλωναν ότι «εκτελούσαν εντολές» στα κρεματόρια…

Μάλιστα… Όταν λοιπόν αυτά τα ανθρωπάρια, θα διαπομπεύονται κοινωνικά ας γνωρίζουν ότι δεν είναι «δουλειά» να παίζεις με την δυστυχία των άλλων. Είναι επιλογή και ως τέτοια θα αντιμετωπιστεί…

Χτες δόθηκε μια ουσιαστική απάντηση στα κατασταλτικά σχέδια. Η παρακαταθήκη του Δεκέμβρη είναι πολύ πιο δυνατή από την προσπάθεια παλινόρθωσης της Δημοκρατίας. 3.000 άνθρωποι, με πολύ παλμό και δύναμη, κέφι και αποφασιστικότητα δηλώσανε παρουσία απέναντι στις απειλές, την φοβοκρατία, την ένστολη θρασυδειλία, την απάθεια, την υποταγή, την πλήξη… Η πορεία ξεκίνησε από το αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου και Χ. Τρικούπη εκεί όπου η αστυνομία χτύπησε χαράματα κυριακής όποιον έβρισκε μπροστά της προσπαθώντας να εκτονώσει τα επιχειρησιακά της αδιέξοδα. Πέρασε από την κατάληψη Πατησίων και Σκαραμαγκά, ένα μεταδεκεμβριανό εγχείρημα που οργανώνεται απέναντι στα σχέδια του ΝΑΤ, στις εξαγγελίες Σανιδά και τις επερωτήσεις του Βορίδη στη Βουλή. Επόμενη στάση η κατάληψη Βίλα Αμαλίας, 20 χρόνια αντίστασης και επιμονής στην κοινωνική δράση. Στη συνέχεια η κατάληψη Λ. Καραγιάννη, 20 χρόνια αγκάθι στα σχέδια της κρατικής καταστολής, αγκάθι σε μια δύσκολη περιοχή φορτισμένη με ένα σκληρό πεδίο κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων. Και τέλος, το πάρκο Κύπρου και Πατησίων που οι κάτοικοι στέκονται όρθιοι παρά τα χτυπήματα τοπικής και κεντρικής εξουσίας. Όμορφα και ζωντανά σημεία μέσα στην πολεοδομική ασχήμια. Προπύργια κοινωνικών αντιστάσεων…Ακόμη πιο δυνατά μετά και την χτεσινή πορεία.

[Από το μπλογκ της κατάληψης Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά
http://pat61.wordpress.com]